Een van de dingen die ik leerde van alle informatie die met ‘scheppen’ te maken heeft, informatie van collectief bewustzijn, van verder geëvolueerde zielen, etc., is dat het geen enkele zin heeft mensen dingen te vertellen over iets waarin ze niet geïnteresseerd zijn.

Het komt gewoon niet binnen.

Ik weet nog hoe er rijtjes met voorzetsels met een bepaalde naamval (Duits) werden ingeramd door eindeloos die rijtjes met de klas op te dreunen. Babbel, een talenprogramma op internet, doet dat anders. Je leert daar spelenderwijs en intuïtief de naamval.
Deze twee manieren van leren zijn precies wat er wordt bedoeld. Het erin rammen van de rijtjes was niet geheel ineffectief, want sommige rijtjes weet ik nog, maar het was gespeend van elke interesse. De enige interesse was dat je een voldoende wilde halen. Was er meer interesse geweest, dan had het niet op die manier gehoeven. Dan had het spelenderwijs gekund.

Ik had een Engelse leraar, waar het vaak helemaal onder de les niet over Engels ging. Hij bestede veel tijd aan maatschappelijke zaken, aan fatsoen, aan persoonlijke ontwikkeling. En tegelijkertijd maakt hij daardoor het Engels als vak prettig en leerbaar. Mensen wilden ook wat voor hem doen.
Een geschiedenisleraar, bijna blind overigens, noemde zijn verhalen over geschiedenis de krenten in de pap of de balletjes in de soep. Door zijn verhalen maakte hij geschiedenis interessant, hoewel de jaartallen die je ook moest ophoesten daardoor bij mijn niet echt beter bleven hangen. Hij deed in elk geval zijn best.

Wat leerlingen opsteken van een leraar hangt dus ervan af of die leraar het vak of de lessen interessant weet te maken. Een leraar die er alleen staat om geld te verdienen en zijn/haar tijd uit te zitten, zal daartoe minder gemotiveerd zijn. 

En toch, het is een win-win-situatie!

Immers, als je als leerkracht je leerlingen of studenten weet te motiveren (niet door de onvoldoendes of door autoritair te zijn), en dan vooral door je lessen of je vak interessant te maken, dan halen je leerlingen of studenten niet alleen hogere cijfers, maar zal je ook minder last van – en minder moeite met – ze hebben omdat ze geïnteresseerd zijn en dus niet met andere dingen bezig zijn. Ze zullen leuke vragen stellen in plaats van 'vervelend' zijn. 

Zelfs op de universiteit werkte het. Er waren profs die hun boek ongeveer stonden voor te lezen en hun studenten in slaap kregen, zonder dat er enige informatie bleef hangen. En andere profs of docenten maakten hun vak interessant door voorbeelden te laten zien, patiënten te laten zien, dingen voor te doen, waardoor hun informatie bleef hangen. Zelfs als die informatie later in het leven niet bleek te kloppen. 

Zelf heb ik het ondervonden door in het begin zo enthousiast te zijn dat ik mensen ongevraagd advies gaf over bijvoorbeeld homeopathische of huis-tuin-en-keuken middelen. Ik dacht dat ik ze daar plezier mee deed. Maar het kwam niet binnen, mensen deden er niets mee.
Ik ben er toen mee gestopt onder het motto ‘als mensen iets willen weten, dan vragen ze het wel’, anders is/was het zonde van mijn energie.

De les voor de leraar: zorg dat mensen die je iets wilt leren geïnteresseerd zijn in wat je te vertellen hebt. Zorg eerst voor de interesse en begin dan pas de informatie te delen. Begin bijvoorbeeld met een verhaaltje, een mop, een metafoor, een anekdote die er iets mee te maken heeft, en ga dan over tot de 'les'. De oren staan dan open, de interesse heb je gewekt. 
 
Doe je dat niet, dan verdoe je je tijd en die van de leerlingen. Het kost jezelf veel meer energie en je krijgt er veel minder voor terug qua resultaat. Je maakt je vak voor jezelf moeilijker.

Wat is leren toch fantastisch……..

P.S. Ik moet ineens denken aan die verjaardagen waar mensen hele verhalen zitten te vertellen tegen je waarin je totaal niet geïnteresseerd bent......... (maar......als je jezelf vertelt dat je wel geïnteresseerd bent of er iets van kunt leren, maak je het jezelf een stuk makkelijker). 

Submit to FacebookSubmit to Google PlusSubmit to TwitterSubmit to LinkedIn