Schreef ik eerder dat de bronnen die mij hebben geholpen deze informatie door te geven (met name de overgegane zielen, ‘Ra’ en ‘Abraham’) vertelden dat we hier als ziel in een fysiek lichaam zijn om te leren en om ervaringen op te doen, ook vanuit puur modern wetenschappelijk oogpunt is er zo’n conclusie. De basis ervan is uiteraard anders, maar de conclusie is hetzelfde.

We kunnen er dus vrijwel niet meer onderuit. We zijn hier om te leren. Zoals we al eerder zagen horen conflicten en tegenstellingen daar min of meer bij omdat we daardoor weten wat we wel willen en dat kunnen ‘vragen’. Zonder conflicten en tegenstellingen zou er minder te leren zijn. Wat niet wegneemt dat het de kunst is om conflicten op te lossen. 

Bovendien blijkt dat strijd en competitie veel minder nuttig zijn dan samenwerking, dat kunnen we als les dus al meenemen in de rest van ons verblijf hier in dit lichaam op aarde.   

Als je een beetje beter wilt zijn, wees dan competitief. Als je veel beter wilt zijn, wees dan coöperatief - William Shakespeare. 

Toen ik afgelopen week aan het tennissen was en een van mijn tegenstanders van dat moment liep te schelden omdat hij vond dat hij niet goed genoeg bezig was, dacht ik ‘het gaat om de weg, niet om het einddoel’. Want onderweg leren we, niet als we er zijn. 

Het stellen van doelen kan nuttig zijn omdat we daarmee aangeven of ‘vragen’ wat we willen, maar zeker als er een weg te gaan is naar het doel, is de weg vele malen belangrijker.

De ‘tegenstander’ waar ik het over had is ver in de 70. Welk doel heb je als oude veteraan nog als je aan het tennis bent? Perfect worden? Lijkt me een beetje onzinnig doel op die leeftijd, gezien de leeftijd word je logischerwijs elk jaar wat minder qua tennis. Misschien is een realistisch doel zo lang mogelijk het spelletje kunnen blijven spelen, het moment dat je moet stoppen zo lang mogelijk uitstellen, en vooral ontspanning.  

Maar geniet dan vooral ook van die weg!

Hoe dan ook, juist het feit dat hij op zichzelf liep te schelden maakt voor mij – met de kennis van de leerling op deze aarde – nog maar weer eens duidelijk dat we met de weg moeten bezig zijn. Met genieten vooral van de weg. Dat we onszelf niet zo serieus moeten nemen.

Misschien moeten we zelfs het leven op zich wel niet zo serieus nemen. Bovendien, als je te serieus bent, sta je niet open voor ontvangen en valt er weinig te scheppen. Willen we ervan leren, moeten we open staan om te leren, ons als een student of nieuwsgierig kind opstellen. Dat is niet zo moeilijk als je een cursus of opleiding doet, of een spelletje, maar lastiger als je een autoriteit ‘bent’. 

Als je docent bent, of arts, of politieagent, of politicus, of…….is het lastiger. Jij hoort het te weten, jij hoort te vertellen hoe het zit, jij hoort grenzen te stellen. En soms moet dat ook om autoriteit te kunnen blijven. Vroeger stonden bijvoorbeeld artsen en docenten veel meer op een voetstuk dan nu. Deels overigens terecht.  

Maar ook voor deze groepen mensen blijft het belangrijk om én te genieten van hun weg én open te staan voor nieuwe informatie, voor leren. 

Ik zou je graag serieus nemen, maar dat zou een belediging voor je intelligentie zijn - George Bernard Shaw

Zo is een van de dingen die je als arts leert het stellen van diagnoses. Elke diagnose kent een rijtje met symptomen, verschijnselen die kunnen wijzen op een bepaald ziektebeeld. En iets wat je als arts ook leert is dat je bij elke klacht moet afwegen of het niet een teken van iets is wat ernstiger is (bijvoorbeeld een vroeg symptoom van kanker).

Zo werd ik ooit gebeld rond 5 uur ’s middags door iemand die direct wilde langskomen omdat hij een plekje op z’n been had. Ik wilde nog 2 visites doen en stelde voor dat hij de volgende ochtend als eerste langs kon komen. Er was geen enkele reden om dat acuut te zien. De man begon te vloeken en tieren, iets wat ik niet kende van hem. Op dat moment drong tot me door dat hij bang was dat het kanker was. Dus liet ik hem komen. ‘Natuurlijk’ was het iets onschuldigs, en natuurlijk liet ik hem weten dat zijn manier van reageren m.i. niet de juiste was maar dat ik het ook wel begreep.

Het was een les voor mij. Wij worden opgeleid om altijd bedacht te zijn op iets meer dan er ogenschijnlijk is, en ook om dat niet altijd te zeggen, maar kennelijk zijn er ook mensen die in alles denken dat er iets ernstigs is. Om wat voor reden dan ook.

Ik heb als huisarts heel veel geleerd op alle mogelijke gebieden. Vooral op het intermenselijk vlak. Ik kan een boek schrijven over de voorvallen en leermomenten alleen al. Soms was het even heel spannend, soms ook even ronduit niet leuk of zelfs bedreigend, maar achteraf kon ik er altijd om glimlachen. Ik was weer een ervaring rijker, ik had weer wat geleerd.

Voor bijvoorbeeld docenten lijkt het me niet altijd gemakkelijk om je als leerling op te stellen als je die gasten juist in de hand moet houden.
En als politieagent heb je te maken met een sterke hiërarchie (dat geldt overigens ook voor nogal wat artsen in loondienst) zodat je minder ruimte hebt om zelf te denken.

De beste leraar is hij die het meeste van zijnleerlingen opsteekt  -  Jean de Boisson

Voor heel wat mensen die gewoon hard moeten werken en daarnaast nog wat ballen moeten hooghouden (verplichtingen, taken, mantelzorg, sporten, etc.), waardoor het altijd plannen en rennen is, lijkt het ook minder makkelijk om te genieten van de weg.

En toch, willen we niet alleen wat leren, maar ook zelf wat in de melk te brokkelen hebben door dingen te laten gebeuren die we graag zouden zien en daar ook voor open te staan, is genieten een vereiste.

Juist genieten van de weg maakt de weg een stuk leuker. Niet alleen omdat je geniet, maar ook omdat je in de juiste staat verkeert om dingen op z’n plek te laten vallen. Genieten, compassie hebben met anderen, liefdevol zijn, respectvol zijn, het helpt. Het helpt je de weg te bewandelen die je verkiest. Het maakt het leven een stuk prettiger.

En als je die gevoelens niet hebt, niet geniet, je niet prettig voelt, weet je dat je jezelf in de weg zit. Dat je op een weg loopt, maar misschien toch niet helemaal de weg die je zou willen. Dat je je niet openstelt. Dat je misschien wel iets wilt en vraagt, maar niet in staat bent het te ontvangen, en het dus ook niet krijgt. Scheppen lukt niet op die manier. 

Men kan met recht zeggen, dat wat wij doen afhangt van wie we zijn; doch men moet er bijvoegen dat wij, tot op zekere hoogte, zijn wat wij doen, en dat wij voortdurend onszelf scheppen   -   Henri-Louis Bergson

Er staat een onbegrensde stroom van alle mogelijke dingen tot onze beschikking, maar we moeten wel op het ontvangen ervan zijn afgestemd. En daarvoor hoeven we alleen maar te 'genieten', liefde en compassie te ervaren, dankbaar te zijn.

Door laatstgenoemde dingen te cultiveren, gewoon te gaan leren vinden, te oefenen, te praktiseren, stellen we onszelf open voor verrassingen. Verrassingen, omdat wij het in het algemeen niet als gewoon ervaren dat onze wensen worden verhoord……

 Wordt vervolgd……..