Toen ik begon met te schrijven over het manifesteren of scheppen, was het mijn bedoeling om anderen mee te nemen in het prachtige verhaal over het zelf scheppen, over het zelf scheppen van je wereld, van je toekomst.
Corona heeft voor mij in dat opzicht nogal wat roet in het eten gegooid. Of niet zozeer corona, maar de manier waarop het werd gebruikt door machtige instituten en overheden om mensen te controleren, als opstap naar nog veel meer controle op korte termijn.
Terwijl de oorlog in de Oekraïne – vreselijk, zoals elke oorlog van de gemiddeld 66 per jaar sinds WO II – onze aandacht vasthoudt via de media, worden op de achtergrond zonder ons daarin te kennen regels en wetten gecreëerd die onze mentale en lichamelijke vrijheden fors gaan beperken. Die onze toekomst sterk zullen beïnvloeden.
En wat ik merk is dat er grofweg twee groepen mensen zijn. Mensen die wakker zijn en dat doorhebben en mensen die geen idee hebben waar ik het over heb. En de eerste groep dringt niet tot de tweede door, omdat de tweede groep onvoorwaardelijk alles gelooft wat de media en de overheid zeggen (en ze niet bereid zijn buiten die kaders te kijken). Ondanks het feit dat de afgelopen 2 jaar keer op keer blijkt dat geen van beide betrouwbaar zijn.
Het maakt alles bij elkaar dat ik de afgelopen weken geen zin meer had om te schrijven. Immers, ik schrijf het voor mensen die al wakker zijn en het al weten of ik schrijf het voor mensen die het toch niet kunnen of willen laten doordringen.
En in het kader van scheppen: hoe kunnen wij een mooie toekomst scheppen als de grote instituten en vooral het WEF en alle lakeien ervan die toekomst bepalen zoals zij dat willen?
Ik ben zeker niet moedeloos als het om het leven gaat, maar vroeg me wel het nut af van het onderwerp scheppen in de huidige situatie en tijd.
Mijn vrouw leest boeken over ‘de grootmoeders’. Daarbij gaat het uiteraard over de vrouwelijke energie die in de huidige wereld ondergeschikt is aan de mannelijke energie. Of laat ik het anders zeggen: overspoeld is door mannelijke energie, die van strijd, vijandigheid, competitie, kracht, carrière, macht, etc. En dat wordt door de media opgepookt.
Dat teveel aan mannelijke energie – denk aan yin en yang die in balans horen te zijn – is uiteindelijk desastreus voor de maatschappij en de mensheid.
Er moet heel veel vrouwelijke energie bij komen om de balans enigszins te herstellen.
Het advies van die ‘grootmoeders’ ligt in de lijn met alles wat ik over het scheppen vertelde, wat overgegane zielen vertelden, wat ‘Ra’ vertelde.
Maar ik moet toegeven dat ik met alles wat ik lees over wat er gebeurt achter onze rug om en wat dreigt te gaan gebeuren de komende jaren een beetje iebelig wordt als de ‘groot-moeders’ het hebben over ‘een net van liefde en licht’.
Het is zo soft. Maar is dat niet precies wat ik ook probeerde te vertellen?
En ik realiseerde me daarbij dat ook dat voor sommigen erg ‘soft’ was.
Het was ongetwijfeld ook met de vrouwelijke energie in deze man geschreven.
Want in al de hectiek van deze tijd, waarin ik al die gender-aandacht een beetje over de top vindt gaan: zowel mannen als vrouwen hebben én mannelijke energie én vrouwelijke energie, of zo je wilt: een mannelijke en een vrouwelijke kant. Dat is altijd al zo geweest, alleen door de maatschappelijke invloeden moesten de meeste mannen zich echt als ‘man’ gedragen, en deden de meeste vrouwen dat als ‘vrouw’.
Nu zie je echter dat het leidt tot botsingen, omdat te mannelijk en te vrouwelijk gedrag nu niet meer wordt geaccepteerd, zeker niet als het gaat om alles wat met seksuele zaken te maken heeft of daarmee in verband kan worden gebracht. Flirten is zelfs ineens een gevaarlijke bezigheid geworden. En die 50 tinten grijs tussen ‘man’ en ‘vrouw’ scheppen een hoop verwarring nu. ‘Meneer’ en ‘mevrouw’ als groet is ineens dubieus geworden…..
In de politiek zie je dat vrouwen af en toe ver komen, maar dat het vooral de mannelijke energie is wat hen zover brengt: competitie, strijd, macht, etc. Maar heel sporadisch zie je dat die vrouwen hun vrouwelijke energie inbrengen in wat ze doen.
Wat we nu nodig hebben is een tegenhanger van die mannelijke kracht. Maar ik moet eerlijk toegeven dat alles wat er nu gebeurt me af en toe zo boos maakt dat ik strijd wil voeren, de barricades op, af wil breken wat ze aan het bekokstoven zijn, wil vechten voor een mooiere toekomst dan zij voor ogen hebben. Dat is mannelijke energie, dezelfde die mij belette te schrijven. Wat heeft het voor zin om lief te zijn als ze je leven dreigen te verzieken?
Begrijp je mijn spagaat? Maar tegelijkertijd komt dat ook omdat ik als man ben opgevoed in een mannenmaatschappij. Als iets je niet bevalt, doe er wat aan. Met actie, met strijd, met geweld, met competitie, etc.
Toch is de rekensom duidelijk: als er te veel mannelijke energie is en dat onze toekomst dreigt te verstieren, moeten we zorgen voor meer vrouwelijke energie. En dat betekent natuurlijk niet dat we ons vrouwelijker moeten gaan gedragen, maar wel dat we onze gevoelens van compassie, van begrip hebben, van inlevingsvermogen, van liefde, van blij zijn, van gelukkig zijn, van respecteren meer moeten opwaarderen.
En dat was precies waar scheppen over ging. Waar mijn verhalen over scheppen over gingen. In plaats van moedeloos te zijn omdat ik weinig grip lijk te hebben op figuren die onze toekomst willen bepalen, die mijn toekomst willen bepalen, moet ik me dus juist bezighouden met ‘scheppen’ en het schrijven erover.
Want dat is deel van het tegenwicht wat nodig is. Dat wij met elkaar de toekomst scheppen die wij willen. En ons niet uit het veld laten slaan door anderen die iets anders willen. En ook niet bang zijn dat zij krachtiger zullen zijn dan wij met ons scheppen.
Dat we onze gereedschappen gebruiken om de wereld mooier te kleuren. Dat we onze kennis gebruiken om het schilderij van ons leven kleur en inhoud te geven zoals wij dat willen zien.
Dus terug naar scheppen. We willen een mooiere wereld. Een wereld met gevoel, met menselijkheid, met blijheid, met dankbaarheid, met respect voor elkaar.
Ik kwam vandaag een mooie quote tegen van Marianne Williamson:
Het ego zegt “als alles op z’n plaats valt, zal ik vrede hebben”
De geest zegt “vind je vrede, en alles zal op z’n plaats vallen”.
En zo is het. Ik gooide het ook even door elkaar. Mijn ego zat in de weg, ik begreep niet hoe alles op z’n plaats kon vallen en dus niet hoe ik vrede zou kunnen hebben. In elk geval niet om nog te kunnen schrijven.
Maar het is dus andersom: Als je zorgt voor de juiste emotie, de juiste instelling, het juiste gevoel, dan valt daarna alles ‘vanzelf’ op z’n plaats.
Het is zo eenvoudig als ik het steeds vertelde. Het verraderlijke is helaas, dat je het gevoel hebt dat iets wat zo weinig moeite kost niet kan werken. Als je alleen maar in de goede staat hoeft te zijn en hoeft te denken aan wat je echt wilt, dat kan toch niet kunnen werken?
Maar vergis je niet. Zo eenvoudig is dat niet. Meer dan 95% van de tijd zijn we met onze aandacht ergens anders (buitenlichamelijk dus eigenlijk), en evenzoveel procenten van de tijd leven we op de automatische piloot. En die 5% die we bewust handelen zijn we ook niet of nauwelijks bezig met ‘onze staat’.
Het is dus best lastig om vaker bewust aanwezig te zijn en je vaker bewust te zijn van je staat. Om vaker bewust liefdevol te zijn, om vaker bewust dankbaar te zijn, om je vaker bewust te verbinden met het universum/God.
Het is dus helemaal niet zo dat we niets doen, het is heel bewust bezig zijn met je vaardigheden en daardoor met je toekomst, met je manifestaties/scheppingen.
En het feit dat het minder lijkt en softer lijkt dan protesteren en demonstreren – het een sluit overigens het ander niet uit – is dus ook niet waar. Al begrijp ik wel dat vrouwen het beter kunnen dan mannen, het gaat tenslotte om het gebruik van de vrouwelijke energie.
Deze blog schrijven op dit moment helpt mij ook weer het op een rijtje te zetten, en in te zien dat juist die kracht die we via onze goede staat kunnen gebruiken met de hulp van de universele krachten wellicht veel groter is dan we op andere manieren zouden kunnen opwekken. En daardoor veel meer impact kan hebben.
Wees je bewust van jezelf, van het feit dat je kont op de stoel zit, je voeten op de grond, etc.
Denk intens aan iemand of iets waar je veel van houdt, en je hebt het gevoel van liefde. Denk intens aan iets waar je heel dankbaar voor bent en je hebt het gevoel van dankbaarheid. Denk aan de universele goddelijke levensenergie overal om je heen tot in het oneindige, probeer het te ‘voelen’, geef je eraan over. In liefde, in dankbaarheid, in compassie.
Bedenk dat je voor iedereen het beste wenst, en zie voor je wat je zou willen dat er gebeurt of wat je zou willen hebben. Hoe jij of een ander gezond bent. Hoe er vrede is.
Uiteraard niet alles tegelijk, maar wat voor jou belangrijk is.
Ik heb er een gewoonte van gemaakt om altijd mee te nemen dat ik de wereld zie zoals ik die graag heb: mensen die elkaar liefhebben, het licht in de ogen gunnen en gezond zijn. Zonder oorlog, zonder mensen die anderen hun wil opleggen. Ik stuur liefde en gouden licht naar de hele wereld. Je kunt daartoe bijvoorbeeld de wereld tussen je twee handpalmen 'zien' en via je handpalmen er licht/liefde naartoe sturen.
En de ‘grootmoeders’ willen dat je licht en liefde stuurt naar de mensen die dat het hardst nodig hebben: zij die oorlogen veroorzaken, die mensen hun wil opleggen, die met hun mannelijke energie de wereld een minder mooie plek maken. Liefde en licht opdat ze liefdevoller gaan denken en voelen.
En ach, ‘nooit geschoten is altijd mis’. Misschien helpt het. En liefde en licht sturen voelt eigenlijk altijd goed ………..
Doe je met me mee? Alle beetjes helpen, en nogmaals als je het doet is het geen 'beetje'! Je maakt gebruik van de krachtigste energie die er is. En met elkaar kunnen we zo de wereld een mooiere plaats maken.
Wordt vervolgd......
