Als mensheid schijnen we in een ascentieproces te zitten, waarbij we weliswaar niet gaan opstijgen, maar waarbij we wel toenemende vermogens krijgen. Zeker waar het gaat om manifesteren of scheppen.

Ik vertelde eerder al eens dat ik vele voorbeelden kan benoemen in mijn leven – ook tientallen jaren terug – waar dingen die we wensten (soms direct) uitkwamen.

Een van de vele mooie voorbeelden daarvan is de keer dat we in Sauerland een weekend hadden georganiseerd met Chi Neng Qigong. In een plaatsje, Grevenstein waar het Veltins bier wordt gebrouwen, op een hoogte van 400 meter met bergen en een schitterend uitzicht.

Tevoren realiseerden we ons dat het tijdstip dubieus was, aangezien het in april alle kanten op kon qua weer. Maar alleen dan konden we afspreken, dus…
We hebben er zelfs in mei wel eens sneeuw gehad en het kan er ook behoorlijk regenen. Beiden visualiseerden we echter mooi weer, een zonnetje en een lekkere temperatuur. Niet geschoten is immers altijd mis. We zouden binnen kunnen trainen als het echt te slecht weer was……

Zaterdag en zondag was het fantastisch weer. Mooier dan logisch en ook mooier dan voorspeld. De berg oplopend waren we goed gekleed, maar tijdens het oefenen kon er telkens behoorlijk wat uit. Een lekker zonnetje, een schitterend uitzicht. Een heerlijk eten gemaakt door mijn zwager (het was bij hun Landgasthof in Grevenstein). Het was kortom een zeer geslaagd weekend. Op zondag ging iedereen naar huis en wij bleven een nachtje langer.

De volgende ochtend was het koud en mistig toen we ons bed uitkwamen. We liepen nog wel een keer de berg op, dik gekleed, en zagen boven nauwelijks 30 meter ver. Niets dus van het mooie uitzicht, geen zon, en waterkoud……..

We hebben het erna nog vaak gehad over die onwaarschijnlijk mooie workshop, zeker qua weer. En toen kwamen we er ook achter dat we beiden juist dat hadden gevisualiseerd, gewenst, ‘gevraagd’ en zo gemanifesteerd. Hoewel ik pas later ging beseffen hoeveel we daarbij zelf hadden gedaan, en dat dat kennelijk kon.

Maar goed, dat manifesteren, dat scheppen, zou ons dus volgens de verhalen van deze tijd steeds beter af moeten gaan.

Het maakt ook dat ik een steeds groter vertrouwen krijg in het feit dat wij invloed hebben op wat er gebeurt en ook invloed op wat er lichamelijk gebeurt. En dat maakt weer dat het ook zo werkt. Immers, hoe groter het vertrouwen, hoe krachtiger de uitwerking.

Als arts is mijn vertrouwen in de niet acute reguliere geneeskunde in de loop van de tijd steeds verder omlaag gegaan niet in het minst door mijn eigen ervaringen met mijn post-traumatische dystrofie destijds en ook als arts, en zeker na het corona-schandaal – vooral het vaccinatieschandaal, maar toch ook de grote hoeveelheid mensen die onnodig is gestorven aan de beademing en door het onthouden van werkzame middelen – is dat er niet beter op geworden. 

Drie weken geleden gebeurde er met mij iets wat ik zeker niet had gemanifesteerd (voor zover ik weet), maar het was zeker een moment van onoplettendheid. (En of het ergens goed voor was zal ik later nog wel of niet gaan beseffen). Ik was om te snoeien op het schuurdakje geklommen en toen ik klaar was en eraf wilde stortte ik door het dak van mijn tuinschuurtje (vol met stoelen en tuingereedschappen) de schuur in. Ik ben waarschijnlijk op mijn voeten beland, maar hoe en wat weet ik niet meer, omdat ik heel praktisch reageerde en het schuurtje snel uitging om mijn vrouw gerust te kunnen stellen die vlak bij het schuurtje bezig was.  

Eenmaal in de tuin realiseerde ik me de verschrikkelijke pijn in en rond mijn linkerschouder en mijn bovenarm. Ik verloor bijna het bewustzijn van de pijn. Om het verhaal kort te houden controleerde ik daarna of ik breuken had, ik dacht het niet. Gezien de pijn zal ik zeker banden of ligamenten of spieren hebben (in)gescheurd rond mijn schouder en de bovenarm was zo gekneusd dat ik die nauwelijks kon aanraken. Waarschijnlijk langs het stuk dak geschuurd wat niet was ingestort en zo was waarschijnlijk ook mijn schouder geforceerd.

Ik besloot niet naar een arts of ziekenhuis te gaan omdat die naast een diagnose met dure onderzoeken (en ook die nog als ‘meest waarschijnlijk’) verder toch niets zinnigs zouden kunnen doen. Maar ik besloot wel op dat moment al om heel snel te herstellen, om volledig te vertrouwen op het zelfhelend vermogen van mijn lichaam. En op de dingen die ik zelf zou kunnen doen. Ik had toevallig net weer mijn Reiki-kennis opgefrist. Ik wilde ook geen pijnstillers, omdat juist de pijn mij zou laten ervaren wat ik wel en niet moest doen. Alle schaafwondjes werden door Hanneke verbonden. 

Al snel bleek dat ik ook mijn ribbenkast flink gekneusd had, zodat liggen op geen enkele manier leuk was. Toch bleef ik zo eigenwijs geen pijnstillers te slikken. Ik wilde dat signaal (pijn) van waarde laten zijn. Wel deed ik tweemaal daags Reiki. Na enkele dagen bleek zowel mijn ribbenkast als mijn bovenarm paars van de uitzakkende bloeduitstortingen. Nog zijn al die verschillende verkleuringen (blauws, paars, bruin, groen, geel) zichtbaar, zij het elke dag minder fel.

Ik zocht op internet naar oefeningetjes die ik met mijn schouder kon doen (na eerst rust). Dat zag eruit alsof het heel lang ging duren, zo traag werden de oefeningetjes opgebouwd, maar ik ken het ook uit de praktijk, het kan lang duren. Maar nu, 23 dagen verder, kan ik zelfs mijn arm weer boven mijn hoofd brengen. Ik ben niet zonder pijn, de ribben laten zich bij niezen en lachen nog voelen en de bovenarm is nog niet bekomen van de kneuzingen, maar ik kan zoveel meer dan ik voor mogelijk had gehouden. Je zou kunnen zeggen dat ik op de pijn na hersteld ben.

Ik ben ervan overtuigd dat het een optelsom is. Ik heb vanaf het begin mezelf als hersteld gezien en ben qua stemming positief, dankbaar en liefdevol gebleven in die wens. Daarnaast was mijn conditie goed (zeker voor mijn leeftijd denk ik) en deed ik dagelijks Reiki, ook al omdat de Qigong even wat minder lukte gezien de bewegingsbeperking de afgelopen weken. Ook mijn vertrouwen zal meegespeeld hebben, evenals mijn drive de arm te gebruiken zolang het geen pijn deed. Bovendien kon ik om de pijn lachen, het was een logisch symptoom, het was geen aanval op mij maar een hulpbron. 

Maar als ik heel eerlijk ben, denk ik dat het vertrouwen in het zelfhelend vermogen, al dan niet met behulp van het manifestatievermogen via de ziel, het belangrijkste heeft gedaan. Ons lichaam is gemaakt om zichzelf te herstellen, daar ben ik van overtuigd. Al kan dat alleen maar als we daar zelf ook in geloven, omdat we anders dat herstel zelf in de weg zitten. Bovendien moeten we ertoe in staat stellen (de juiste staat). 

Helaas is de tegenwoordige geneeskunde – geleid door de farmaceutische industrie – vaak eerder belemmerend dan behulpzaam daarin. Ons is geleerd dat we altijd een ander nodig hebben om te herstellen. Of het nu gaat om lichamelijke zaken, psychische zaken, emoties of mentale zaken. En ik bedoel het niet als kritiek op personen, maar die programmering van afhankelijkheid en slachtoffermodus is uiteraard een prima winstmodel.

Hoe meer ik ben gaan weten en leren, hoe meer ik ervan overtuigd ben geraakt dat enige coaching misschien handig kan zijn, maar dat we zelf veel meer kunnen dan we denken, dan ons is wijsgemaakt, dan het paradigma ons doet geloven. En hoe meer we ons afhankelijk maken van anderen, hoe minder we die eigen vermogens beseffen of gebruiken.

Verschillende vormen van Qigong laten zien hoe we verbeteren of zelfs genezen door ons één te laten zijn met het Al, met het Universum, met ‘God’. Door te werken met de Qi, de ‘levensenergie’. Dat kan met behulp van bepaalde oefeningen, of met behulp van meditatie, of beide.
Reiki maakt daar in feite ook gebruik van, van die Qi of prana of Ki, en van dat één zijn met Al.

En die Qi (of een van die andere namen) is eigenlijk niets meer dan vloeiende liefde, universele liefde, goddelijke liefde. Liefde die weer sterker terugkomt als je die zelf uitzendt. Stuur je liefde naar het universum overal om je heen en ervaar hoe je liefde terugkrijgt (doe het eens: sluit je ogen, stuur liefde naar overal om je heen en ervaar wat je voelt - je bent omgeven met liefde). En daarmee de kracht om te manifesteren, of te helen.

Je maakt op die momenten direct verbinding met je ziel, met je onzichtbare en ontastbare maar onbeperkte mogelijkheden hebbende deel van jezelf. Ontvang die liefde, en stuur het naar daar waar het nodig is. In je eigen lichaam, of dat van een ander.

Liefde is uiteindelijk hét geneesmiddel voor bijna alles. Net zoals je verbinding met je ziel dat is. Niet alleen omdat we zo kunnen scheppen, maar ook al omdat liefde op zich genezend is.

Is niet vrijwel alle ellende die er in de wereld is er door gebrek aan liefde? Alles waar we nu mee worden geconfronteerd in de wereld waarin we leven, al die grote veranderingen die ons wel of niet in de maag worden gesplitst, alle chaos, alle idiotie, alle doorgeslagen woke-ideologieën, het is allemaal een gebrek aan liefde, een gebrek aan hart, een gebrek aan contact met de ziel. Het is misschien wel gewoon zielloos. Ook al wordt het door sommigen juist als 'liefde' 'verkocht'. 

Tegelijkertijd maakt het duidelijk hoe belangrijk het is om niet zielloos te zijn. Om het contact met jouw ziel zo vaak mogelijk bewust te hebben. Niet alleen om een andere betere toekomst te manifesteren, maar ook omdat het je gelukkiger maakt. Maak je niet te druk om de illusie van alle gekte in deze tijd, zorg dat je geniet van de dingen die je doet, doe leuke dingen, dans, zing, zorg dat je kunt lachen. Knipoog naar dat wat ons als realiteit wordt voorgehouden door de media en blijf bij jezelf, in jezelf, bij je hart. Hou van jezelf, hou van je naasten. Blijf je onderbuikgevoel en je hart gebruiken. Je kunt ergens iets van vinden (hoofd), maar wat voel je (hart!)?

Zie de grootsheid van jezelf, in alle opzichten.

Realiseer je dat als je echt contact hebt met je ziel, met je hart, en dus met het universum dat je dan ook het universum bent, één bent met het universum.
Zoals een druppel in de oceaan ook de oceaan is……….

With love,

Ed