Velen die de wereld bekijken en die graag anders zouden zien, zouden dat kunnen betwijfelen.
En toch, ik ben ervan overtuigd. 

Zelfs zonder dat directe lintje met het universum, zonder het direct verhoord worden van je wens in de juiste staat van zenden en ontvangen.

Zoals ik al eerder opmerkte veroorzaakt alles wat we doen een rimpeltje in het water wat zich steeds verder uitbreid, tot je het niet meer ziet maar het nog wel voortbeweegt…..

Stop met bang te zijn voor wat er mis kan gaan. Begin met enthousiast te worden over wat goed kan gaan (onbekend)

En als we dus iets goeds doen, zetten we iets goeds in beweging, wat doorgaat ook als we het niet meer zien. Oneindig. Dat is het mooie. 

Maar wat ook mooi is, is dat alles wat we goed doen – zeker als we dat met liefde doen – leidt tot een betere staat (en gezondheid) van iedereen die erbij betrokken is.

We zijn bovendien in staat om op elk moment, zelfs in tijden van tegenslag, onze eigen staat in positieve zin te veranderen. Als we opstaan of ’s ochtends wakker worden, zouden we bijvoorbeeld als eerste kunnen denken aan hen waarvan we houden. Of aan de dingen waar we dankbaar voor zijn.

Het maakt dat we de dag beginnen met een heel positieve stemming, met een hoge trilling. Het maakt dat we aangenamer gezelschap zijn voor een ander, en dat we die ander mee laten liften op die hogere trilling. 

Op diezelfde manier kunnen we de nacht ingaan door soortgelijke gedachten te hebben.

Auteurs over positieve psychologie hebben het ook wel over micro-momenten van geluk of van positieve resonantie. 

De pessimist klaagt over de wind. De optimist verwacht dat het zal veranderen. De leider stelt gewoon de zeilen bij  (John Maxwell)

Een uitdaging kan dus gevonden worden in het najagen of streven naar zoveel mogelijk van die micro-momenten. Het maakt dat onze resonantie positief blijft, en dus ook onze stemming.

Denk aan het gedag zeggen van een ander met de eerdergenoemde glimlach, of een positieve opmerking maken, of zelfs gewoon iemand even kort aanspreken, of alleen maar naar iemand glimlachen. Het doet wonderen voor sommige mensen. Of zelfs even denken aan een mooie herinnering, een mooie ontmoeting, een mooi cadeau.

De afgelopen weken kwam ik regelmatig iemand tegen die heel serieus voorbijliep, zonder iemand te zien, in gedachten verzonken. Telkens zei ik vriendelijk lachend gedag, en brak er een lach door, zag ik die ander openbloeien. En die lach was er even later nog. Een micro-moment van waarde.

Brian Johnson, de man van ‘Philosophers Notes’ heeft het over love 1.0 als hij de liefde bedoelt voor je gezin, voor de familie. En hij heeft het over love 2.0 als hij het heeft over deze micro-momenten, die voor zowel onszelf als een ander die erbij betrokken is helend zijn.

Niet minder belangrijk noemt hij love 0.0: de liefde voor onszelf. Niet op een narcistische manier, maar door goed voor onszelf te zorgen, zodat we ook goed voor anderen kunnen zorgen. En voor de volledigheid op dit moment dan ook maar love 3.0: het bemoedigen van anderen. Anderen een hart onder de riem steken. Iemand een oppepper geven, een compliment, een hartversterkertje zonder alcohol.

Hoe meer van die micro-momenten, hoe meer we een wereld scheppen die we willen. Bedenk ook dat liefde het cement van zo ongeveer alles is. Zeker van de maatschappij. Zeker van relaties, zeker van een mooiere wereld. Bedenk dat romantische liefde fijn is, maar dat er naast die romantische liefde ook liefde voor de medemens is, en voor jezelf. 

We hebben allemaal over de evolutietheorie geleerd, dat we geëvolueerd zijn onder andere door moeilijkheden te overwinnen, door strijd te voeren en te winnen. Die hele evolutietheorie blijkt inmiddels achterhaald (Darwin was er ook al niet zeker van, maar de ‘macht’ kwam dit verhaal goed uit en dus kwam het gelijk in de leerboekjes) en dus ook dat idee van strijd en competitie.

Je kunt sterker worden als je winnend uit een strijd komt, ja zeker. En je kunt zelfs sterker worden en leren als je verliest. Maar de meest ultieme manier om sterker te worden, om te groeien, om meer te bereiken, is samenwerking. Door samen te werken en te leren van elkaar. Door liefdevol kennis te delen.

Dat is heel wat anders dan de leiders van deze wereld doen. Bedenk dat wij in het klein de rimpels kunnen creëren in het water, bedenk ook dat onze goede daden energetisch rimpels in het energieveld maken die nooit ophouden voort te gaan. Een kracht die negatieve daden veel minder of zelfs niet hebben. 

Op die manier zijn we scheppers van een mooiere wereld. Een wereld met positieve resonantie, positieve emoties.

En de oplettende lezer zal het al hebben herkend: automatisch komen we in de staat waarin we nog veel beter en krachtiger in staat zijn te scheppen. De staat van dankbaarheid, liefde, blijheid, tevredenheid, vrede, geluk. Eigenlijk een staat waarbij er geen grens meer is tussen ons en het universum, tussen ons en onze ziel, tussen ons en ons hart. 

We zijn dan direct verbonden met dat deel van ons wat ‘het universum is’ en energetisch in staat is dingen te laten gebeuren die we graag willen. We zijn in staat die wens goed te verzenden en evenzo goed te ontvangen.

Laten we ons aanleren micro-momenten van positieve resonantie te scheppen, en we scheppen een betere wereld. Samen, met elkaar. Voor elkaar.

Bedenk: Je houding bepaalt altijd je geluk, niet de omstandigheden.

In licht en liefde

Ed