Details

Geschreven door Ed

Gepubliceerd: 29 september 2021

Laatst bijgewerkt: 26 september 2021

Een van de mensen die me hebben geleerd om op een creatieve en effectieve manier te visualiseren is Christopher Westra.
Het is inmiddels al lang geleden, het lijkt wel een vorig leven, maar ik heb een hele periode gedaan wat hij adviseerde.
Zijn site is www.ICreateReality.com. Toen ik die vandaag nog eens bekeek, kwam het nogal oubollig over, beetje ouderwets bijna.

Maar zijn idee over visualiseren en manifesteren was op z'n zachtst gezegd aardig.
Zijn advies: ga elke ochtend zitten om 4 dingen te visualiseren:

1. Iets wat je zelf wilt manifesteren
2. (nog) Iets wat je zelf wilt manifesteren
3. Iets wat je voor of met een ander wilt manifesteren
4. Een extreme manifestatie

Dus eigenlijk 4 sessies achter elkaar. Voordat je begint, schrijf je op papier de inhoud van wat je gaat doen.

1. Wat wil ik manifesteren, op welk gebied?
2. Waar ben ik dankbaar voor in verband hiermee? (Met deze manifestatie)
3. Een detail van de visualisatie – wat zie/voel/hoor ik – met de emotie erbij
4. Nog een detail, met de emotie
5. En nog een detail met de emotie.
6. Te ondernemen actie
7. Eventuele notitie voor jezelf.

Wat je dus ziet is dat je aangeeft wat je wilt visualiseren, dat je details ervan opschrijft opdat je die tijdens de visualisaties telkens weer kunt herhalen.
En vooral ook de emoties. Enerzijds de dankbaarheid voor het verkrijgen van wat je wilt, anderzijds de emoties bij de verschillende aspecten/details van je visualisatie.

Het maakt het op deze manier compleet. Hij noemt het ook holo-creëren. Je zit door het visualiseren met details en de emoties er middenin. Het is er al.
Bovendien besteed je een kwart van je visualisatie aan iemand anders, wat ook niet onbelangrijk is. Het vergroot de empathie en compassie in jezelf.

Het laatste kwart besteed je aan een min of meer overdreven manifestatiewens. Je overdrijft wat je wilt tot in het extreme. Dat is een extra uitdaging voor je geest, voor je oefening.

Maar tegelijkertijd: we weten van ‘de bronnen’ als ‘Abraham’ en ‘Ra’ dat niets onmogelijk is. Dat we in principe alles kunnen manifesteren. 

Persoonlijk was ik me gewaar bij die laatste oefening dat het meer een droom zou zijn dan dat ik het echt zou willen, maar dat is voor iedereen anders. Ik was al behoorlijk tevreden met mijn leven zoals het was. En ik hoefde het niet in extreme vorm. Maar was me bewust van het nut van juist deze visualisatie. Dus ik bedacht iets wat voor iedereen mooi zou zijn.

Een wereld waarin iedereen gelukkig is en mensen elkaar liefdevol bejegenen zonder angsten en trauma’s, en waarin vrijwel alles mogelijk is omdat mensen elkaar het licht in de ogen gunnen…………er is altijd wel iets moois te visualiseren…..

Het beoefenen van deze 4 sessies van Westra zorgen er niet alleen voor dat je beter leert te visualiseren, maar ook je dat je gevoelens en emoties meeneemt bij het visualiseren. Positieve emoties wel te verstaan. Dankbaarheid spreekt voor zich, maar bij de details gaat het ook om de positieve emoties, zoals ‘blij’, verrukt’, ‘liefdevol’, ‘vol positief verlangen’, etc.

Schematisch:

Datum_______          tijd begin_______      tijd eind________

Categorie van Creatie_______________ Dankbaar voor________________

Detail van het beeld______________________  Emotie:__________________

Detail van het beeld______________________  Emotie___________________

Detail van het beeld______________________  Emotie___________________

Te nemen actie_____________________

Notities______________________________________________________

Terwijl ik dit schrijf, realiseer ik me dat eigenlijk bij alles wat je wilt veranderen, of het nu aan jezelf is in de vorm van grotere kennis of mogelijkheden of verandering in karakter, of dat het gaat om dingen die je wilt bereiken, wilt manifesteren, het gaat nooit helemaal vanzelf.
Altijd is er enige actie vereist. Al is dat soms vooral visualiseren en/of er positief aan denken.

En wat Abraham en Ra ook vertellen is natuurlijk zorgen voor positieve gevoelens. En dat op zich is in deze tijd ook niet eens altijd zo eenvoudig.
Hoewel het alleen positieve emoties en gedachten zijn die ons uit de huidige situatie kunnen halen. Alle negatieve emoties en gedachten zorgen dat we erin blijven zitten, positieve emoties en gedachten zorgen voor andere tijden, betere tijden.

Dat op zich is wellicht al een reden om bovenstaande visualisaties eens te proberen. Als je het eenmaal opgeschreven hebt (bovenstaande schema x 4), hoef je alleen nog maar dagelijks uit te voeren wat je hebt opgeschreven. En niets verbiedt je om gedurende de dag regelmatig de positieve emoties te voelen die bij je visualisaties horen. Sterker nog, het visualiseren helpt je erbij dat te kunnen. 

Niets houdt je tegen om je over de dag over van alles en nog wat dankbaar te voelen, of om mensen te bedanken om dingen die ze voor je doen, ook al is het nog zo klein of vanzelfsprekend. Ik neig mensen vaak te bedanken voor iets waarvan ze dat zelf niet de moeite waard vinden, maar merk hoe blij verbaasd ik ben als iemand dat in mijn richting doet. Het is niet zo vanzelfsprekend.

Alleen al om meer in positieve gedachten en emoties te geraken is het mooi om jezelf te oefenen in die gedachten en emoties. Het maakt het leven niet alleen mooier door de positieve emoties, maar ook doordat het manifesteren of scheppen beter zal gaan. Het helpt dan om positieve emoties te uiten, zoals dankbaarheid, blijheid, verwondering, liefde, etc.

Net zoals je vergeeft vooral voor jezelf, doe je dit ook voor jezelf. Het bevordert je vermogen te scheppen en je gezondheid in stand te houden……….

Wordt vervolgd

Details

Geschreven door Ed

Gepubliceerd: 19 september 2021

Laatst bijgewerkt: 15 september 2021

Onlangs kreeg ik van Guy Finley een ‘meditatie-tekst’, zo’n tekst die je na laat denken, laat mijmeren over de inhoud en de betekenis ervan. Ik vond hem wel mooi passen in dit thema:

"Wanneer we vragen “Wat deed ik om dit te krijgen?” (of “Waarom ik?”), zijn we vergeten dat we met elke gedachte en elk gevoel wat we omarmen vragen wat we ontvangen. Het grote axioma met het oog op het besef van deze spirituele waarheid is dat de plant altijd het zaad onthult……" 

Helaas heeft Guy altijd een nogal ingewikkelde manier om dingen te zeggen, zodat je altijd enorm moet nadenken over wat er nu staat (dit is vertaald uit het Engels). Aan de andere kant is dat ook de charme, en brengt dat nadenken je tot het besef wat hij wil…… 

Want waar dit natuurlijk over gaat is dat ons denken, dat onze gevoelens, het zaad zijn wat leidt tot de plant (dat wat ons overkomt).
Dat we in feite krijgen is wat we hebben gedacht en aan gevoelens uitgestraald.

En ook hier geldt weer – ik kan het niet vaak genoeg zeggen – dat het vaak niet is wat we echt willen, maar wel waar we (onbewust) mee bezig zijn geweest. Daarom is de vraag ook logisch: “Wat heb ik gedaan om dit te verdienen of te krijgen?”. We begrijpen het vaak niet.

Zo zien we nogal eens onze grootste angst bewaarheid, zeker als die angst groot genoeg is en vaak genoeg aanwezig was. We moeten dus zorgen dat we positieve beelden en gedachten hebben, dat we positief visualiseren en affirmeren. Dat moet alleen bewust, die andere – negatieve – gedachten gaan vaak onbewust; ze lijken er gewoon te zijn (maar wij creëren ze toch echt zelf – door ons denken).

Dat is waar ik mensen vaak op wees als ze zeiden ‘ik kan niet visualiseren’. Dat kunnen we namelijk allemaal wel goed als het gaat om dingen die we niet willen.

Ik kan me nog helder voor de geest halen – maar natuurlijk, het kan toeval zijn – dat we na een aantal dagen kamperen met veel te koude nachten op weg waren vanuit Karinthië richting huis, destijds Den Haag. Het zal in augustus zijn geweest en in de loop van de dag werd het in de 20 graden, maar daarvoor en na 5en moest je dikke kleren aan. Bovendien werd ik ’s nachts wakker van de pijn in mijn keel van de kou. Dus richting huis.

Helaas kregen we onderweg een lekke band. Het was zondag, dus we verwisselden een band (natuurlijk, de hele bagageruimte leeg en daarna weer vullen) en reden door. Maar terwijl ik achter het stuur zat, kreeg ik de mantra maar niet uit mijn hoofd “als we nu maar niet nog een lekke band krijgen”………Ik dacht wel ‘dat moet ik niet denken’, maar wist dat nog niet zo zeker als nu en de gedachte ging maar door.

Terwijl het weer slechter werd – in Nederland goot het al dagen, eigenlijk was dat ook al de reden dat we naar Karinthië waren gegaan, het slechte weer thuis – begonnen we voorzichtig in te schatten of we wel of niet de Nederlandse grens zouden halen voor middernacht. We reden om beurten, dat was heel lekker. Maar als ik zelf reed was er die mantra....ik voelde me verantwoordelijk en als het zou gebeuren.....

En toen, tegen negenen, het was al donker aan het worden, was er ineens een gek geluid terwijl ik met 130 in een grote bocht op de linkerbaan reed. Zoiets waar je niet van wilt dromen. Onze zoon van toen 1,5 had zichzelf herhaaldelijk los gemaakt in z’n stoeltje, maar dat was het niet. Het leek alsof de weg heel slecht werd ineens. De auto gingen rare bewegingen maken en ik leek geen controle meer te hebben. Even later ging de auto spinnen, we draaiden rondjes en ik ‘bad’ dat we niet geraakt werden door andere auto’s. We knalden ergens tegenaan en nog eens en stonden stil. Ik wachtte op de klap van andere auto’s en die kwam gelukkig niet.

Toen we onze ogen durfden open te doen, stonden we overdwars op de vluchtstrook, met de hangende voorlampen schijnend over de weg. De kont tegen de vangrail. Maar achter ons was het angstig stil en we durfden nauwelijks op de achterbank te kijken na deze knallen. Maar onze zoon zat ons doodstil met grote ogen aan te kijken. Gelukkig, met hem was alles goed.

Vrij snel kwam er een agent vertellen dat we buiten zijn gebied waren en dat zijn collega er zo aan kwam (het leek even een soap). En dat de ADAC was gebeld. De man moet gedacht hebben dat we wiet hadden gerookt, want Hanneke liep bijna juichend rond te roepen ‘Wir leben noch’ van pure opluchting. De oorzaak bleek een klapband. Een tweede lekke band dus. De auto was total loss.

Ik zal je de rest besparen, ook hier valt weer een boek over te schrijven, maar op de een of andere manier wist ik dat ik medeschuldig was aan wat er was gebeurd. Niet dat ik me schuldig voelde, maar ik wist dat mijn continu bezig zijn met wat ik niet wilde op de een of andere manier de oorzaak moest zijn van wat ik niet wilde. Het was zo onwaarschijnlijk dat dit gebeurde, en ik was zo frequent bezig geweest met een tweede lekke band….. 

Hoe dan ook, het was – voordat ik ook maar met dit soort materie bezig was – een soort voetstap in een ontwikkeling of leerproces over manifesteren, over scheppen.

De plant was de klapband en de gevolgen ervan, het zaadje waren mijn gedachten. Het was hierna zo duidelijk voor me dat ik dit mede had veroorzaakt, dat ik dit stuk direct begreep toen ik er over ging lezen. Soms is iets teveel toeval om toeval te kunnen zijn voor het gevoel.

Natuurlijk waren mijn gedachten grotendeels onbewust geweest, maar omdat het deels ook bewust was, wist ik het. Ik werd me bewust van mijn ook onbewuste gedachten, en uiteindelijk van de impact ervan. En ik besef dat het zo was omdat de impact zo enorm was. Om 9 uur ’s avonds in het donker op een snelweg staan met een auto die het niet meer doet, na in een draaimolen te zitten en te botsen, met een zoontje van 1,5 jaar dat z'n gordel steeds los deed, midden in Duitsland, ver van huis.

Maar tegelijkertijd is dit een mooi voorbeeld van hoe onze gedachten soms zelfs vrij snel tot een resultaat kunnen leiden wat we niet willen.

Als we dan ook nog beseffen dat het overgrote deel van onze gedachten onbewust is, soms eindeloos herhalend, en dat onze manier van reageren op iets vaak onbewust is, is het niet zo moeilijk in te zien dat we heel wat uitzenden (en dus vragen) wat we niet bewust willen.

Ik hoorde Alberto Villoldo zojuist vertellen dat dolfijnen bewust (moeten) ademhalen. Wij doen dat geheel onbewust/automatisch. Als dolfijnen slapen, blijft een deel van de hersenen ‘wakker’ om te kunnen blijven ademhalen. Je kunt het je bijna niet voorstellen. Als ze niet meer willen leven, stoppen ze gewoon met ademhalen……. 

Dat spel tussen het onbewuste en het bewuste is fascinerend. Maar wat dus belangrijk is te weten, is dat wij heel veel onbewust/automatisch doen, ook op het gebied van denken en voelen.

Willen we meer grip op ons leven krijgen, meer zelf gaan scheppen in positieve zin, dan zullen we dus meer bewust moeten zijn van wat we doen, denken en voelen. En betere keuzes daarin maken. Van moment tot moment. Niet alleen de komende 5 minuten, maar elke minuut.

Voor ons is dat een utopie, vrees ik. Zeker in ons drukke bestaan. We zitten niet in een grot of een klooster.

We kunnen het als wens neerzetten en proberen zo dicht mogelijk in de buurt te komen. Maar het is realistischer om tevreden te zijn met elk moment dat we toevoegen aan onze nu bewuste momenten. En dat stap voor stap uit te breiden, met de erbij gewenste emoties.

Vol compassie, liefde, dankbaarheid en respect………..

wordt vervolgd.......

Details

Geschreven door Ed

Gepubliceerd: 24 september 2021

Laatst bijgewerkt: 22 september 2021

Wat we inmiddels geleerd hebben is dat we het best in staat zijn te scheppen, en te ontvangen wat we wensen, als we ons goed voelen. Als we goed in ons vel zitten, als we ons liefdevol voelen, als we compassievol zijn, als we ons goed over onszelf voelen, als we (zelf)vertrouwen hebben.

En tegelijkertijd weten we ook dat er een staat is waarin we absoluut niet in staat zijn te scheppen, niet in verbinding zijn met de Bron of ons ware zelf. Dat is een staat van krachteloosheid, machteloosheid, angst, wanhoop, depressie. Alles al als je je daarin verplaatst, voel je dat, begrijp je dat. 

Dat laatste maakt misschien ook duidelijk waarom een staat van angst zo slecht is voor de weerstand en de gezondheid. Enerzijds zijn we niet in staat gezondheid te scheppen, onze wensen te doen uitkomen als het gaat om gezondheid. Anderzijds zijn we niet verbonden en houden we daardoor de gezondheid niet vast.

Angst is zo een staat waarin onze gezondheid bijna wel achteruit moet gaan. Het is ook van de zotte dat de overheid en de medische adviseurs van de overheid zo hebben ingezet op angst in deze hele pandemie. In Duitsland hebben ze er zelfs psychologen bij betrokken. Omdat angst mensen zwak en gedwee maakt….

Ik zal nu eerst een volgorde van emotionele gevoelens laten zien van het optimale naar het minst optimale:

1. Vreugde, kracht, vrijheid, liefde, waardering
2. Passie
3. Enthousiasme, geluk
4. Positieve verwachting, geloof
5. Optimisme
6. Hoop
7. Tevredenheid
8. Verveling
9. Pessimisme
10. Irritatie, frustratie, ongeduld
11. Overweldigd
12. Teleurstelling
13. Twijfel
14. Zorgen
15. Afkeuring
16. Ontmoediging
17. Boosheid
18. Wraak
19. Haat, woede
20. Jaloezie
21. Schuld, minderwaardigheid, onveiligheid
22. Angst, verdriet, depressie, wanhoop, krachteloosheid, machteloosheid 

Het is goed eens naar deze volgorde te kijken. En ook om te beseffen, dat hoe hoger je komt, hoe beter je ‘verbonden’ bent, hoe beter je kunt scheppen, hoe beter je niet alleen jezelf maar je hele situatie in handen hebt.

Gelukkig zijn is mooi (3), maar is nog krachtiger als je liefdevol bent en je blij voelt.

Ik had ooit iemand op het spreekuur die duidelijk depressief was. Ze was mat, een beetje apathisch, down, vond niets meer leuk. Ik sprak uitgebreid met haar, legde uit dat ze een mens met emoties en gevoel was en geen robot (ze wilde alles onder controle hebben, en kon niet handelen dat ze dat nu niet had), met een grens als het gaat om incasseren. Ik gaf zelden antidepressiva, maar maakte hier een uitzondering (na een paar gesprekjes). Er moest weer leven in haar komen.

Ik moet zeggen dat ik deze schaal nog niet kende. Maar toen ze me vertelde dat ze de avond tevoren een asbak door de kamer had gegooid uit boosheid, maakte ik in gedachten een vreugdesprongetje terwijl ik mijn gezicht in de plooi hield en vroeg of de schade groot was.
Ik voelde dat er weer meer leven kwam, dat het dus beter moest gaan. En hoopte dat deze actie eenmalig zou zijn.

Wel heb ik uitgelegd dat het m.i. betekende dat ze beter was dan ervoor, omdat de matheid nu werd doorbroken door actie, door leven. Dat begreep ze, al was ze er zelf wel van geschrokken. Daarna ging het elke keer wat beter en na een aantal maanden bouwden we voorzichtig de antidepressiva weer af. Ze stemde toen ook in naar een psycholoog te gaan om haar de shit te helpen verwerken waardoor haar grens van wat ze kon handelen was overschreden.

Als je naar het rijtje kijkt, was ze van plaats 22 naar plaats 17 gestegen met haar boosheid. Boosheid die overigens niet alleen via die asbak werd geuit, maar ook in de gesprekjes met mij. Wat later was er vooral frustratie, wat naar ik nu weet weer beter was. En gaandeweg kwam er hoop en optimisme over het herstel.

Het mooie is, dat als je naar die niveaus stijgt, je het ook steeds meer in eigen hand gaat krijgen. Je kunt weer je eigen herstel en toekomst gaan vormgeven. Jammer is dat in onze maatschappij we niet altijd worden geholpen naar deze niveaus. Ik noemde al de overheid als het gaat om de pandemie (ik noem het pandemie, maar dat is het natuurlijk allang niet meer, als het dat al was). 

We zien het ook bij het bezoek aan de dokter, vooral veel specialisten. In plaats van dat ze je het gevoel geven dat je een zelfhelend wezen bent, dat je ongeacht je huidige klachten zult herstellen en je goed zult voelen, ga je in een mallemolen van onderzoeken tot er iets gevonden wordt en vervolgens ben je afhankelijk van hen of van medicatie. Of krijg je behandelingen waar je helemaal niet vrolijker of ‘beter’ van wordt. 

Ik had ook soortgelijke ervaringen met psychiatrie. Mensen hadden het moeilijk, ze werden bezocht door een psychiater (destijds van de SPD/RIAGG) en door de vragen die werden gesteld en de kennelijke ongeïnteresseerdheid omdat telkens dezelfde vragen werden gesteld, voelden de mensen zich alleen maar ellendiger en wilden die psychiaters niet meer zien. Logische reactie, onlogische behandeling.

De manier waarop een diagnose vaak wordt gebracht is op zich al de gezondheid ondermijnend. Het wordt ook wel het nocebo effect genoemd in tegenstelling tot placebo. Bij placebo is er een gunstig effect zonder dat het middel officieel werkzaam is; bij nocebo het omgekeerde: er is een negatief effect door bijvoorbeeld het doktersbezoek of de diagnose.

Eigenlijk zou elke hulpverlener moeten streven de client naar een hoger niveau op deze schaal te brengen, beseffende dat dat leidt naar een beter gezondheid en kans op heling. Het liefst zelfs - ongeacht de kwaal - naar het hoogste niveau. Dus niet de ernst en prognose beklemtonen, maar de emotionele staat verheffen. Dat de prioriteit laten zijn. 

Voor nu is de les dat we eigenlijk zoveel mogelijk moeten proberen in een gevoelstoestand te geraken die zo hoog mogelijk op de lijst staat. Als je merkt dat je je niet optimaal voelt, of niet lekker in je vel zit, probeer een gedachte te krijgen of creëren die maakt dat je hoger op de schaal komt. Als je dat lukt, wordt het een uitdaging dat telkens weer te doen. En je voelt dan dat je het deels zelf in de hand hebt. Je kunt je eigen stemming verbeteren. 

En omgekeerd kun je soms een ander helpen te klimmen op de schaal als het zo uitkomt. Je begrijpt nu misschien ook dat je niet van 22 naar 1 kunt in een keer. Soms zijn kleine stapjes al mooi als je laag zit. Als iemand in diepe jaloezie zit, is het bijvoorbeeld al mooi om frustratie (over iets anders) boven te krijgen! 

Uiteindelijk gaat het erom dat we zelf het heft in handen hebben door ons oké te voelen, door in een fijne staat te zijn. Liefde en blijheid zijn belangrijk, en beide factoren die we zelf kunnen bewerkstelligen als we eenmaal een beetje bovenin de schaal zitten. 

Het gaat dus om de kunst van het (bewust) klimmen……..

Wordt vervolgd.

Details

Geschreven door Ed

Gepubliceerd: 13 september 2021

Laatst bijgewerkt: 13 september 2021

Deepak Chopra is iemand waar ik ook veel van leerde als het gaat om ‘scheppen’.

Zo vertelde hij ooit over de relatie tussen emoties en klachten. Emoties kunnen – zoals we al zagen – in staat zijn om het gezond blijven (door in contact te blijven met onze Bron) te verstoren. Emoties zorgen voor een blokkade in die verbinding. Wat bijzonder is, is dat het soort emoties ook nog in staat is een bepaalde ziekte te veroorzaken, zoals boosheid aan de lever gekoppeld is en verdriet aan de longen. Maar daar wil ik het niet over hebben.

Deepak vertelde jaren geleden over een patiënte die een ongeneeslijke tumor had in het halsgebied. Tijdens een workshop van hem waarbij het thema emoties en blokkades werd besproken, kwam ze er (zelf) achter wat die tumor betekende, of zou kunnen betekenen, wat de oorzaak ervan zou kunnen zijn.
Ze schreeuwde het uit (halsgebied is het gebied van het uiten, communiceren) van emotie, herkenning en opluchting het te ‘zien’. Binnen enkele weken was de tumor verdwenen om nooit meer terug te komen. Dat klinkt magisch, maar is het wellicht minder. Immers, als een klacht een symbool is voor wat er mis is, had ze het symbool begrepen. Bovendien had ze de ‘verbinding’ hersteld. En ze kon iets doen met de mogelijke oorzaak op emotioneel gebied.

De tumor was ook niet het gevolg van scheppen, maar juist van het gebrek aan scheppen. Het gebrek aan scheppen van gezondheid, van een gezonde continuïteit in het leven. Als we steeds verbonden zouden zijn, zou er vrijwel geen kans op ziekte zijn. Zo kan meditatie met een juiste intentie (een gedachte over wat je wilt) zorgen voor het scheppen van gezondheid, ook als dat er niet was.

Ik las vrijwel alle boeken van Deepak Chopra, misschien wel omdat hij zo mooi de link kon leggen tussen wetenschap en spiritualiteit. Ik ben opgegroeid als wetenschapper op de universiteit, maar gevoelsmatig voelde ik me ook aangetrokken tot spiritualiteit. Deepak was die verbinding, denk ik. 

Daarom las ik ook een boekje van hem over golven, waarbij ik met herhaaldelijk afvroeg waarom ik dat zou lezen. Golven lijkt me leuk omdat het buiten is en je veel beweegt, maar verder heb ik er niets mee, zeker geen ervaring. Er kwamen allerlei termen voorbij die kennelijk golftaal waren, maar me niets zeiden. Het duurde ook even voor ik begreep dat het eigenlijk niet over golven, maar over het leven ging.

Het kernthema: zie voor je wat je wilt bereiken als je begint met je poging. Heb altijd het einddoel in zicht. Later kwam ik datzelfde thema tegen bij Stephen Covey in zijn boek “De zeven eigenschappen van effectief leiderschap”: begin met het einddoel voor ogen!
Als je iets onderneemt, of doet, zie voor je wat je wilt bereiken en hou dat in je mind of houd dat voor ogen terwijl je verder gaat. Bij golven kwam dat erop neer dat je ziet hoe het balletje een mooie curve maakt naar het gaatje waarin het moet. En als je dat voor ogen hebt, en natuurlijk je juiste slag, dan pas moet je gaan slaan.

Het boekje staat overigens vol met dat soort metaforen. Want dat zijn het. Het zijn stuk voor stuk manieren om het leven te benaderen. Om het leven te benaderen op een manier die constructief is, die zin heeft, die maakt dat je zelf leiding hebt over wat er gebeurt. Die maakt dat je schept.

Een van de verhalen die ik nooit zal vergeten van Deepak is zijn verhaal over de effecten van pijnbestrijding. Hij leidt of leidde een centrum voor mensen met kanker. Die mensen leerden onder andere mediteren om hun klachten en ziekte te bestrijden. Vaak gebeurde het dat mensen echt heel veel beter gingen, zelfs pijnvrij waren. Maar dan moesten ze naar een controle van de reguliere geneeskunde, het ziekenhuis waardoor ze werden behandelend. Met artsen die niets begrepen van wat Deepak deed.

Dus werden er scans gemaakt. En de arts vroeg hoe het ging. Als mensen dan antwoordden van ‘goed, ik heb geen pijn en ik voel me goed’, kregen de meesten te horen “dat kan niet, het is onmogelijk dat je geen pijn hebt en dat je je goed voelt”.
Het gevolg? De meesten kwamen terug en hadden de volgende dag weer pijn en voelden zich beroerd. Het duurde dan weer weken voor ze terug waren op het niveau van voor het (reguliere) artsenbezoek. Ter aanvulling: Deepak is ook arts! En in het centrum zijn meerdere artsen, ze weten wat ze doen.

Dat doet me denken aan een familielid wat kanker had en op veel te jonge leeftijd te horen kreeg dat hij ongeneeslijk ziek was en naar huis mocht voor zijn laatste weken. Hij besloot dat anders te zien. En hoewel hij jaren later alsnog te vroeg is overleden, heeft hij jaren toegevoegd aan zijn leven door alles aan te pakken wat kon helpen, behalve de reguliere geneeskunde die hem al praktisch dood had verklaard.
Hij ging mediteren, Qigong doen, supplementen gebruiken, biologisch en gezond eten, liet zich energetisch behandelen, sloot zich af van mensen die doem-dachten, inclusief een groot deel van zijn familie (omdat die de artsen wilden geloven en vonden dat hij naar hen moest luisteren = doodgaan dus?). Maar het leverde hem dus een paar jaar langer met zij gezin op!

Mijn vriend die onlangs overleed, leefde ook langer dan de artsen hadden verwacht. Ook hij deed veel goeds. Hij ging gezonder leven, at vooral biologisch, deed intermitterend vasten (ook al was de regulier specialist daar minder enthousiast over), nam supplementen en homeopathische middelen, werkte aan zijn mindset.
Nadeel in dit geval was dat ze bekend waren met het kankercircuit en dus met de prognose van de diagnose en die was zondermeer heel slecht.

Dus er waren er ook artsen die keer op keer vroegen of ze het wel goed begrepen hadden, of ze wel beseften dat hij terminaal was. Ze waren bang dat ze het zouden ontkennen. En tegelijk probeerden zij zelf een positieve mindset te hebben, maar hoorde ik af en toe doorklinken dat ze wisten dat hij snel zou doodgaan. Het was dus dubbel. En achteraf jammer maar onvermijdelijk. Het laat zien hoe moeilijk het is om je af te sluiten van wat er verwacht wordt, of dat te negeren. Misschien is soms de diagnose wel het meest dodelijk.

Ik weet dat Dr. Pang Ming, de grondlegger van de Chi Neng Qigong, nooit wilde weten wat de diagnose was als mensen bij hem kwamen om te helen. Hij vond dat het weten van de diagnose een belemmering op de genezing zou zijn. Als je denkt dat de diagnose een vaststaand feit is, is daar bijna geen beweging meer in te krijgen. Hij ging liever uit van een situatie die energetisch verstoord was en die je kon herstellen. Een etiket maakte het voor hem moeilijker te genezen, want dan had hij al een beeld wat hij niet wilde hebben.

Hij wilde een beeld wat het einddoel was, namelijk een gezonde individu. Zoals Stephen Covey dat met leiderschap had. Maar als iemand anders al heeft bepaald wat het beeld is, is dat lastig. Je moet ervan uitgaan dat alles mogelijk is, zoals we weten dat in het kwantumveld, in de matrix, in de verbinding met de Bron, alle mogelijk is. Alle mogelijkheden aanwezig zijn.

En het verbinden met de Bron, met je ware zelf, met het Universum, met ‘God’, het is allemaal belangrijk om schepping toe te laten, om heling toe te laten.

Vertrouwen is daarbij belangrijk, net als overgave. Maar om te kunnen ontvangen is dus ook de staat zo belangrijk. Van dankbaarheid, liefde, respect, compassie.

Mensen die dat ondermijnen moet je uit de weg gaan. Misschien wel altijd, maar zeker als het heel belangrijk is, als je ziek bent en wilt herstellen, zeker als je kanker hebt en wilt herstellen. Mensen die je steeds bevestigen dat je dood gaat, helpen je niet langer te leven.

Aan de andere kant heb ik ook mensen gezien die elke strohalm aangrepen om langer te leven en daardoor langer leden (in mijn optiek, misschien ervoeren ze dat zelf anders). Ik denk dat het aan ieder van ons is om te beslissen wat te doen. Ik zag mensen die heel dapper besloten niet te laten behandelen om zo een menswaardig laatste stukje te hebben, en daar tegenover ook mensen die het niet konden accepteren en tot het bittere einde doorgingen met ziekmakende medicatie. Maar ja, dan hadden ze er alles aan gedaan…..

Ik weet niet wat wijsheid is. Dat weet je pas als je ervoor staat (En zelfs dan waarschijnlijk niet echt). Maar weet dat de mindset, wat je met je gedachten doet, wat je met je woorden doet, ongelooflijk krachtig is. Veel krachtiger dan het etiket van de specialist, en ook veel krachtiger dan de ervaringen van anderen.

Wat er ook gebeurt, zorg dat je ‘verbonden bent’, dat je geniet van de tijd die je hebt, dat je anderen respecteert, liefhebt, dat je dankbaarheid ervaart. Dat zijn de dingen die je tijd geven, die je vreugde geven, die maken dat je echt leeft.

En of je golft of niet, hou je einddoel in beeld. Weet waar je heen wilt.