Blog Pak je Geluk

Ed in de bergen

Een blog met een positieve inslag. Onderwerpen op het gebied van groei en ontwikkeling, van een beter en gelukkiger mens worden. 

Submit to FacebookSubmit to Google PlusSubmit to TwitterSubmit to LinkedIn
Submit to FacebookSubmit to Google PlusSubmit to TwitterSubmit to LinkedIn

“Iedere keer dat je iets waardeert, iedere keer dat je iets prijst, iedere keer dat je je ergens goed over voelt, zeg je tegen het Universum: “Nog meer, graag”.
Je hoeft die intentie nooit opnieuw uit te spreken, en als je meestal waardering voelt, zullen alle goede dingen naar je toestromen”.

Aldus Abraham.

Hij vertelt dit in het stuk over het Festijn van Waardering. De vibratie van waardering, van dankbaarheid, van erkentelijkheid, van liefde, ligt dicht bij elkaar. Zo ze al niet gelijk zijn. En op die frequentie zijn we verbonden met onze Bron, met ons Ware Zelf, met God, met het niet-fysieke deel van ons.
Het maakt ook niet uit hoe je het noemt, het gaat erom dat je er probeert te zijn of te komen.

Het doet me denken aan die periode waar ik het ongetwijfeld al eens over had. De periode na mijn ongelukken, waarbij ik veel pijn had en vooral merkte dat ik vrijwel niets meer kon, dat ik in de put zat. Ik zag mijn roeping (wat mijn alles was, dacht ik) opgaan in rook, kon niet werken, mijn inkomen was gedecimeerd, de verzekering nam me niet serieus, alles zat tegen. Hoe zou het verder gaan? Hoe moesten we overleven? (het was mijn werkelijkheid van dat moment). 

Dat klinkt erg zwaar, maar zo voelde het ook. Ik voelde me verantwoordelijk voor mijn gezin, voor mijn vrouw, voor mijn drie kinderen, voor de hypotheek, voor ‘mijn’ patiënten die ik niet kon helpen, etc. En ik kon niets. Zag de toekomst verpulveren onder mijn handen.

En toch waren er dagen dat het even beter ging, dat ik me beter voelde, dat de stemming om de een of andere reden niet in mineur was. En ik had in mijn loopbaan natuurlijk ook veel mensen begeleid die in een depressieve staat waren. Of dat hielp weet ik niet, maar ik wist die dagen dat het beter ging te benutten. Ik voelde me niet alleen iets beter, maar ik was me dat vooral bewust, waardoor het nog fijner was. 

Ik zei het ook tegen mezelf, dat dit een mooie dag was. En dat er nog veel meer van die mooie dagen zouden komen. Ik lachte naar mezelf in de spiegel, een gemeende lach. Van Robert Benninga had ik ooit geleerd dat je tegen jezelf moest zeggen in de spiegel dat je van jezelf houdt: “Tiger, I love You”. Ook dat gebruikte ik. Ik moest erom lachen. 

Na zo’n goede dag kwamen er weer een paar waardeloze, maar ook op die waardeloze dagen begon ik te begrijpen dat een van de volgende dagen weer beter zou zijn. En ik waardeerde het dat die betere dagen er waren of zouden komen. Op zo’n goede dag begon ik steeds meer dingen bewust te waarderen, omdat ik me daardoor beter voelde. Als ik Qigong deed op een slechte dag, deed ik de oefening en dat was het, maar op een goede dag genoot ik ervan, voelde ik me verbonden met het Universum, met ‘God’….. 

En gaandeweg kon ik een beetje van die houding in de goede dagen meenemen in de slechte dagen. Ik glimlachte naar de spiegel, weliswaar als een boer met kiespijn, maar ik deed het toch. En moest er soms een beetje schamper om lachen. Ik dwong mezelf om positieve dingen te zien ook als ik me niet oké voelde. Dat ging moeizaam, maar op de een of andere manier lukte het af en toe wel, en steeds vaker. 

En gaandeweg werd het verhaal van 3 stappen vooruit en weer 2 achteruit, wat telkens enorm tegenviel (het leek wel alsof ik niet leerde van de vorige keren) veranderd. De negatieve dagen werden minder negatief, en langzamerhand misschien wel niet eens meer echt negatief. Er ontstond een vooruitgang. Langzaam, maar toch…..

Ik moet erbij zeggen dat ik van nature redelijk positief en optimistisch ben. Dat was ik op de dagen dat het goed ging dus ook. Als de volgende dag dan slechter was, leek het alsof ik tegen een muur op knalde., met uiteraard de teleurstelling die daarbij hoort.  Op de dagen die goed waren was ik misschien wel te optimistisch, maar dat schijnt ook onderdeel te zijn van een hersenbeschadiging die door een ongeval is opgelopen, zo leerde ik later. Te optimistisch over het herstel. Maar misschien kan dat ook wel helpen? 

Hoe dan ook, wat mij – besef ik nu achteraf – enorm heeft geholpen was dat waarderen van elke positieve factor. En zelfs het zoeken naar positieve dingen, dingen die ik kon waarderen, als ze niet direct voorhanden waren.
En wat me ook heeft geholpen was de positieve inborst (zoals de orthopeed het zo mooi zei). Om met waardering (of dankbaarheid) de zaak te verbeteren is het nodig dat er op z’n minst positieve gevoelens zijn.

Later zal ik het hebben over de situatie als dat er ook niet is, als er alleen negativiteit is. Want het zal duidelijk zijn, dat iemand die alleen maar zwart ziet niet in staat is waardering voor wat dan ook te vinden. Dan moeten er andere hulpmiddelen gebruikt worden om uit het dal te klimmen.

Maar als je het kunt opbrengen voor dingen dankbaar te zijn, waardering te hebben voor iets of iemand, dan kun je die oefening van het Festijn van Waardering gebruiken.
Het idee is dat je zo vaak mogelijk op een dag om je heen kijkt om mooie dingen te zien, dingen waarvoor je waardering hebt, waarvoor je dankbaar bent, waarvan je dingen mooi of goed vindt. Je kunt het zelfs opschrijven als je wilt.

Als je in de auto zit, kun je waardering hebben voor de auto zelf (mooie of degelijke auto, lekkere stoel, soepel rijden, etc.) of de weg (prima asfalt, mooie bomen of bloemen) of het weer (lekker zonnetje, heerlijk buitje).
Op weg naar je werk kun je waardering hebben voor je werk (fijne baan, goede werkgever, prima chef, leuke collega’s), etc.

Er is altijd wel iets te vinden om oké te vinden, om waardering over uit te spreken of te denken. En het gaat erom dat je dat zoveel mogelijk oefent. Niet voor die ander, maar voor jezelf.
“Hoe vaker je iets vindt dat je waardeert, hoe beter het voelt; hoe beter het voelt, hoe vaker je het wilt; hoe vaker je het doet, hoe beter het voelt; hoe beter het voelt…. hoe vaker je het wilt”.

Hoe vaker je het oefent, hoe minder weefstand je zult vinden om je frequentie hoger te houden, en hoe beter je leven zal zijn.

Je vraagt je hele leven al van alles aan het Universum, maar door deze staat van waardering oefen je met ontvangen. Het is de laatste stap in het proces van scheppen.

Waardering is de makkelijkste en snelste manier om verbinding te maken. Als je je concentreert op waardering, komt waardering naar je terug, stroomt het door je heen. 

Het leven gaat over het hier en nu, hoe je op dit moment vorm geeft aan de energie.

Deze tijd is voor velen een uitdaging.
Zelf begrijp ik niet zoveel van wat er gebeurt (of misschien wil ik het niet geloven). Maar ook als je op de automatische piloot gaat, en het net lijkt alsof het je allemaal niet raakt, vernietigt deze tijd alle idealen die je had. 

Mensen die ik hoog had zitten lijken hun gezonde verstand te hebben verloren, artsen zijn hun eed vergeten, het volk is de tweede wereldoorlog vergeten, het deel wat uitgaan vooropstelt vergeet de mensen die kiezen voor hun gezondheid of de integriteit van hun lichaam. Families en vriendengroepen worden uiteen gedreven door andere visies op wat er gebeurt of op wat je zou moeten doen.

En dus gaat het om het nu. Natuurlijk gaat het om hoe we reageren op wat er gebeurt, maar het gaat vooral om dit moment. Om – met instandhouding van integriteit, humaniteit en normen en waarden (en dus grenzen) – zoveel mogelijk waardering te vinden voor van alles in ons leven. Onze partners, kinderen, huis, hart, gezondheid, de natuur, het weer, de liefde, etc.,etc. 

Waardering als middel om ons te verbinden met het Goddelijke, en daarmee ook gelijk te scheppen. Laten we met elkaar een mooie toekomst scheppen, met insluitingen in plaats van uitsluitingen, met vrijheid in plaats van beperkingen, met natuurlijke bescherming in plaats van fake-bescherming. Een toekomst met plezier, samen, diversiteit en ook tegenstellingen. Immers, die laatste twee zijn belangrijk om te kunnen scheppen.

Wat dat betreft is deze tijd fantastisch: we zouden heel mooi moeten kunnen zien wat we niet willen en dus wat we wel willen. Als we dat maar genoeg willen, kunnen we het scheppen. Zeker als we voldoende waardering in het hier en nu kunnen opbrengen en oefenen. Voorwaarde is dat we bezig zijn met wat we willen, en niet met wat we niet willen!

Laten we het goede naar ons toe laten stromen, door te waarderen………..

Submit to FacebookSubmit to Google PlusSubmit to TwitterSubmit to LinkedIn

Een van de mensen die me hebben geleerd om op een creatieve en effectieve manier te visualiseren is Christopher Westra.
Het is inmiddels al lang geleden, het lijkt wel een vorig leven, maar ik heb een hele periode gedaan wat hij adviseerde.
Zijn site is www.ICreateReality.com. Toen ik die vandaag nog eens bekeek, kwam het nogal oubollig over, beetje ouderwets bijna.

Maar zijn idee over visualiseren en manifesteren was op z'n zachtst gezegd aardig.
Zijn advies: ga elke ochtend zitten om 4 dingen te visualiseren:

  1. Iets wat je zelf wilt manifesteren
  2. (nog) Iets wat je zelf wilt manifesteren
  3. Iets wat je voor of met een ander wilt manifesteren
  4. Een extreme manifestatie

Dus eigenlijk 4 sessies achter elkaar. Voordat je begint, schrijf je op papier de inhoud van wat je gaat doen.

  1. Wat wil ik manifesteren, op welk gebied?
  2. Waar ben ik dankbaar voor in verband hiermee? (Met deze manifestatie)
  3. Een detail van de visualisatie – wat zie/voel/hoor ik – met de emotie erbij
  4. Nog een detail, met de emotie
  5. En nog een detail met de emotie.
  6. Te ondernemen actie
  7. Eventuele notitie voor jezelf.

Wat je dus ziet is dat je aangeeft wat je wilt visualiseren, dat je details ervan opschrijft opdat je die tijdens de visualisaties telkens weer kunt herhalen.
En vooral ook de emoties. Enerzijds de dankbaarheid voor het verkrijgen van wat je wilt, anderzijds de emoties bij de verschillende aspecten/details van je visualisatie.

Het maakt het op deze manier compleet. Hij noemt het ook holo-creëren. Je zit door het visualiseren met details en de emoties er middenin. Het is er al.
Bovendien besteed je een kwart van je visualisatie aan iemand anders, wat ook niet onbelangrijk is. Het vergroot de empathie en compassie in jezelf.

Het laatste kwart besteed je aan een min of meer overdreven manifestatiewens. Je overdrijft wat je wilt tot in het extreme. Dat is een extra uitdaging voor je geest, voor je oefening.

Maar tegelijkertijd: we weten van ‘de bronnen’ als ‘Abraham’ en ‘Ra’ dat niets onmogelijk is. Dat we in principe alles kunnen manifesteren

Persoonlijk was ik me gewaar bij die laatste oefening dat het meer een droom zou zijn dan dat ik het echt zou willen, maar dat is voor iedereen anders. Ik was al behoorlijk tevreden met mijn leven zoals het was. En ik hoefde het niet in extreme vorm. Maar was me bewust van het nut van juist deze visualisatie. Dus ik bedacht iets wat voor iedereen mooi zou zijn.

Een wereld waarin iedereen gelukkig is en mensen elkaar liefdevol bejegenen zonder angsten en trauma’s, en waarin vrijwel alles mogelijk is omdat mensen elkaar het licht in de ogen gunnen…………er is altijd wel iets moois te visualiseren…..

Het beoefenen van deze 4 sessies van Westra zorgen er niet alleen voor dat je beter leert te visualiseren, maar ook je dat je gevoelens en emoties meeneemt bij het visualiseren. Positieve emoties wel te verstaan. Dankbaarheid spreekt voor zich, maar bij de details gaat het ook om de positieve emoties, zoals ‘blij’, verrukt’, ‘liefdevol’, ‘vol positief verlangen’, etc.

Schematisch:

Datum_______          tijd begin_______      tijd eind________

Categorie van Creatie_______________ Dankbaar voor________________

Detail van het beeld______________________  Emotie:__________________

Detail van het beeld______________________  Emotie___________________

Detail van het beeld______________________  Emotie___________________

Te nemen actie_____________________

Notities______________________________________________________

Terwijl ik dit schrijf, realiseer ik me dat eigenlijk bij alles wat je wilt veranderen, of het nu aan jezelf is in de vorm van grotere kennis of mogelijkheden of verandering in karakter, of dat het gaat om dingen die je wilt bereiken, wilt manifesteren, het gaat nooit helemaal vanzelf.
Altijd is er enige actie vereist. Al is dat soms vooral visualiseren en/of er positief aan denken.

En wat Abraham en Ra ook vertellen is natuurlijk zorgen voor positieve gevoelens. En dat op zich is in deze tijd ook niet eens altijd zo eenvoudig.
Hoewel het alleen positieve emoties en gedachten zijn die ons uit de huidige situatie kunnen halen. Alle negatieve emoties en gedachten zorgen dat we erin blijven zitten, positieve emoties en gedachten zorgen voor andere tijden, betere tijden.

Dat op zich is wellicht al een reden om bovenstaande visualisaties eens te proberen. Als je het eenmaal opgeschreven hebt (bovenstaande schema x 4), hoef je alleen nog maar dagelijks uit te voeren wat je hebt opgeschreven. En niets verbiedt je om gedurende de dag regelmatig de positieve emoties te voelen die bij je visualisaties horen. Sterker nog, het visualiseren helpt je erbij dat te kunnen. 

Niets houdt je tegen om je over de dag over van alles en nog wat dankbaar te voelen, of om mensen te bedanken om dingen die ze voor je doen, ook al is het nog zo klein of vanzelfsprekend. Ik neig mensen vaak te bedanken voor iets waarvan ze dat zelf niet de moeite waard vinden, maar merk hoe blij verbaasd ik ben als iemand dat in mijn richting doet. Het is niet zo vanzelfsprekend.

Alleen al om meer in positieve gedachten en emoties te geraken is het mooi om jezelf te oefenen in die gedachten en emoties. Het maakt het leven niet alleen mooier door de positieve emoties, maar ook doordat het manifesteren of scheppen beter zal gaan. Het helpt dan om positieve emoties te uiten, zoals dankbaarheid, blijheid, verwondering, liefde, etc.

Net zoals je vergeeft vooral voor jezelf, doe je dit ook voor jezelf. Het bevordert je vermogen te scheppen en je gezondheid in stand te houden……….

Wordt vervolgd

 

Submit to FacebookSubmit to Google PlusSubmit to TwitterSubmit to LinkedIn

Onlangs kreeg ik van Guy Finley een ‘meditatie-tekst’, zo’n tekst die je na laat denken, laat mijmeren over de inhoud en de betekenis ervan. Ik vond hem wel mooi passen in dit thema:

"Wanneer we vragen “Wat deed ik om dit te krijgen?” (of “Waarom ik?”), zijn we vergeten dat we met elke gedachte en elk gevoel wat we omarmen vragen wat we ontvangen. Het grote axioma met het oog op het besef van deze spirituele waarheid is dat de plant altijd het zaad onthult……" 

Helaas heeft Guy altijd een nogal ingewikkelde manier om dingen te zeggen, zodat je altijd enorm moet nadenken over wat er nu staat (dit is vertaald uit het Engels). Aan de andere kant is dat ook de charme, en brengt dat nadenken je tot het besef wat hij wil…… 

Want waar dit natuurlijk over gaat is dat ons denken, dat onze gevoelens, het zaad zijn wat leidt tot de plant (dat wat ons overkomt).
Dat we in feite krijgen is wat we hebben gedacht en aan gevoelens uitgestraald.

En ook hier geldt weer – ik kan het niet vaak genoeg zeggen – dat het vaak niet is wat we echt willen, maar wel waar we (onbewust) mee bezig zijn geweest. Daarom is de vraag ook logisch: “Wat heb ik gedaan om dit te verdienen of te krijgen?”. We begrijpen het vaak niet.

Zo zien we nogal eens onze grootste angst bewaarheid, zeker als die angst groot genoeg is en vaak genoeg aanwezig was. We moeten dus zorgen dat we positieve beelden en gedachten hebben, dat we positief visualiseren en affirmeren. Dat moet alleen bewust, die andere – negatieve – gedachten gaan vaak onbewust; ze lijken er gewoon te zijn (maar wij creëren ze toch echt zelf – door ons denken).

Dat is waar ik mensen vaak op wees als ze zeiden ‘ik kan niet visualiseren’. Dat kunnen we namelijk allemaal wel goed als het gaat om dingen die we niet willen.

Ik kan me nog helder voor de geest halen – maar natuurlijk, het kan toeval zijn – dat we na een aantal dagen kamperen met veel te koude nachten op weg waren vanuit Karinthië richting huis, destijds Den Haag. Het zal in augustus zijn geweest en in de loop van de dag werd het in de 20 graden, maar daarvoor en na 5en moest je dikke kleren aan. Bovendien werd ik ’s nachts wakker van de pijn in mijn keel van de kou. Dus richting huis.

Helaas kregen we onderweg een lekke band. Het was zondag, dus we verwisselden een band (natuurlijk, de hele bagageruimte leeg en daarna weer vullen) en reden door. Maar terwijl ik achter het stuur zat, kreeg ik de mantra maar niet uit mijn hoofd “als we nu maar niet nog een lekke band krijgen”………Ik dacht wel ‘dat moet ik niet denken’, maar wist dat nog niet zo zeker als nu en de gedachte ging maar door.

Terwijl het weer slechter werd – in Nederland goot het al dagen, eigenlijk was dat ook al de reden dat we naar Karinthië waren gegaan, het slechte weer thuis – begonnen we voorzichtig in te schatten of we wel of niet de Nederlandse grens zouden halen voor middernacht. We reden om beurten, dat was heel lekker. Maar als ik zelf reed was er die mantra....ik voelde me verantwoordelijk en als het zou gebeuren.....

En toen, tegen negenen, het was al donker aan het worden, was er ineens een gek geluid terwijl ik met 130 in een grote bocht op de linkerbaan reed. Zoiets waar je niet van wilt dromen. Onze zoon van toen 1,5 had zichzelf herhaaldelijk los gemaakt in z’n stoeltje, maar dat was het niet. Het leek alsof de weg heel slecht werd ineens. De auto gingen rare bewegingen maken en ik leek geen controle meer te hebben. Even later ging de auto spinnen, we draaiden rondjes en ik ‘bad’ dat we niet geraakt werden door andere auto’s. We knalden ergens tegenaan en nog eens en stonden stil. Ik wachtte op de klap van andere auto’s en die kwam gelukkig niet.

Toen we onze ogen durfden open te doen, stonden we overdwars op de vluchtstrook, met de hangende voorlampen schijnend over de weg. De kont tegen de vangrail. Maar achter ons was het angstig stil en we durfden nauwelijks op de achterbank te kijken na deze knallen. Maar onze zoon zat ons doodstil met grote ogen aan te kijken. Gelukkig, met hem was alles goed.

Vrij snel kwam er een agent vertellen dat we buiten zijn gebied waren en dat zijn collega er zo aan kwam (het leek even een soap). En dat de ADAC was gebeld. De man moet gedacht hebben dat we wiet hadden gerookt, want Hanneke liep bijna juichend rond te roepen ‘Wir leben noch’ van pure opluchting. De oorzaak bleek een klapband. Een tweede lekke band dus. De auto was total loss.

Ik zal je de rest besparen, ook hier valt weer een boek over te schrijven, maar op de een of andere manier wist ik dat ik medeschuldig was aan wat er was gebeurd. Niet dat ik me schuldig voelde, maar ik wist dat mijn continu bezig zijn met wat ik niet wilde op de een of andere manier de oorzaak moest zijn van wat ik niet wilde. Het was zo onwaarschijnlijk dat dit gebeurde, en ik was zo frequent bezig geweest met een tweede lekke band….. 

Hoe dan ook, het was – voordat ik ook maar met dit soort materie bezig was – een soort voetstap in een ontwikkeling of leerproces over manifesteren, over scheppen.

De plant was de klapband en de gevolgen ervan, het zaadje waren mijn gedachten. Het was hierna zo duidelijk voor me dat ik dit mede had veroorzaakt, dat ik dit stuk direct begreep toen ik er over ging lezen. Soms is iets teveel toeval om toeval te kunnen zijn voor het gevoel.

Natuurlijk waren mijn gedachten grotendeels onbewust geweest, maar omdat het deels ook bewust was, wist ik het. Ik werd me bewust van mijn ook onbewuste gedachten, en uiteindelijk van de impact ervan. En ik besef dat het zo was omdat de impact zo enorm was. Om 9 uur ’s avonds in het donker op een snelweg staan met een auto die het niet meer doet, na in een draaimolen te zitten en te botsen, met een zoontje van 1,5 jaar dat z'n gordel steeds los deed, midden in Duitsland, ver van huis.

Maar tegelijkertijd is dit een mooi voorbeeld van hoe onze gedachten soms zelfs vrij snel tot een resultaat kunnen leiden wat we niet willen.

Als we dan ook nog beseffen dat het overgrote deel van onze gedachten onbewust is, soms eindeloos herhalend, en dat onze manier van reageren op iets vaak onbewust is, is het niet zo moeilijk in te zien dat we heel wat uitzenden (en dus vragen) wat we niet bewust willen.

Ik hoorde Alberto Villoldo zojuist vertellen dat dolfijnen bewust (moeten) ademhalen. Wij doen dat geheel onbewust/automatisch. Als dolfijnen slapen, blijft een deel van de hersenen ‘wakker’ om te kunnen blijven ademhalen. Je kunt het je bijna niet voorstellen. Als ze niet meer willen leven, stoppen ze gewoon met ademhalen……. 

Dat spel tussen het onbewuste en het bewuste is fascinerend. Maar wat dus belangrijk is te weten, is dat wij heel veel onbewust/automatisch doen, ook op het gebied van denken en voelen.

Willen we meer grip op ons leven krijgen, meer zelf gaan scheppen in positieve zin, dan zullen we dus meer bewust moeten zijn van wat we doen, denken en voelen. En betere keuzes daarin maken. Van moment tot moment. Niet alleen de komende 5 minuten, maar elke minuut.

Voor ons is dat een utopie, vrees ik. Zeker in ons drukke bestaan. We zitten niet in een grot of een klooster.

We kunnen het als wens neerzetten en proberen zo dicht mogelijk in de buurt te komen. Maar het is realistischer om tevreden te zijn met elk moment dat we toevoegen aan onze nu bewuste momenten. En dat stap voor stap uit te breiden, met de erbij gewenste emoties.

Vol compassie, liefde, dankbaarheid en respect………..

wordt vervolgd.......

Submit to FacebookSubmit to Google PlusSubmit to TwitterSubmit to LinkedIn

Wat we inmiddels geleerd hebben is dat we het best in staat zijn te scheppen, en te ontvangen wat we wensen, als we ons goed voelen. Als we goed in ons vel zitten, als we ons liefdevol voelen, als we compassievol zijn, als we ons goed over onszelf voelen, als we (zelf)vertrouwen hebben.

En tegelijkertijd weten we ook dat er een staat is waarin we absoluut niet in staat zijn te scheppen, niet in verbinding zijn met de Bron of ons ware zelf. Dat is een staat van krachteloosheid, machteloosheid, angst, wanhoop, depressie. Alles al als je je daarin verplaatst, voel je dat, begrijp je dat. 

Dat laatste maakt misschien ook duidelijk waarom een staat van angst zo slecht is voor de weerstand en de gezondheid. Enerzijds zijn we niet in staat gezondheid te scheppen, onze wensen te doen uitkomen als het gaat om gezondheid. Anderzijds zijn we niet verbonden en houden we daardoor de gezondheid niet vast.

Angst is zo een staat waarin onze gezondheid bijna wel achteruit moet gaan. Het is ook van de zotte dat de overheid en de medische adviseurs van de overheid zo hebben ingezet op angst in deze hele pandemie. In Duitsland hebben ze er zelfs psychologen bij betrokken. Omdat angst mensen zwak en gedwee maakt….

Ik zal nu eerst een volgorde van emotionele gevoelens laten zien van het optimale naar het minst optimale:

  1. Vreugde, kracht, vrijheid, liefde, waardering
  2. Passie
  3. Enthousiasme, geluk
  4. Positieve verwachting, geloof
  5. Optimisme
  6. Hoop
  7. Tevredenheid
  8. Verveling
  9. Pessimisme
  10. Irritatie, frustratie, ongeduld
  11. Overweldigd
  12. Teleurstelling
  13. Twijfel
  14. Zorgen
  15. Afkeuring
  16. Ontmoediging
  17. Boosheid
  18. Wraak
  19. Haat, woede
  20. Jaloezie
  21. Schuld, minderwaardigheid, onveiligheid
  22. Angst, verdriet, depressie, wanhoop, krachteloosheid, machteloosheid 

Het is goed eens naar deze volgorde te kijken. En ook om te beseffen, dat hoe hoger je komt, hoe beter je ‘verbonden’ bent, hoe beter je kunt scheppen, hoe beter je niet alleen jezelf maar je hele situatie in handen hebt.

Gelukkig zijn is mooi (3), maar is nog krachtiger als je liefdevol bent en je blij voelt.

Ik had ooit iemand op het spreekuur die duidelijk depressief was. Ze was mat, een beetje apathisch, down, vond niets meer leuk. Ik sprak uitgebreid met haar, legde uit dat ze een mens met emoties en gevoel was en geen robot (ze wilde alles onder controle hebben, en kon niet handelen dat ze dat nu niet had), met een grens als het gaat om incasseren. Ik gaf zelden antidepressiva, maar maakte hier een uitzondering (na een paar gesprekjes). Er moest weer leven in haar komen.

Ik moet zeggen dat ik deze schaal nog niet kende. Maar toen ze me vertelde dat ze de avond tevoren een asbak door de kamer had gegooid uit boosheid, maakte ik in gedachten een vreugdesprongetje terwijl ik mijn gezicht in de plooi hield en vroeg of de schade groot was.
Ik voelde dat er weer meer leven kwam, dat het dus beter moest gaan. En hoopte dat deze actie eenmalig zou zijn.

Wel heb ik uitgelegd dat het m.i. betekende dat ze beter was dan ervoor, omdat de matheid nu werd doorbroken door actie, door leven. Dat begreep ze, al was ze er zelf wel van geschrokken. Daarna ging het elke keer wat beter en na een aantal maanden bouwden we voorzichtig de antidepressiva weer af. Ze stemde toen ook in naar een psycholoog te gaan om haar de shit te helpen verwerken waardoor haar grens van wat ze kon handelen was overschreden.

Als je naar het rijtje kijkt, was ze van plaats 22 naar plaats 17 gestegen met haar boosheid. Boosheid die overigens niet alleen via die asbak werd geuit, maar ook in de gesprekjes met mij. Wat later was er vooral frustratie, wat naar ik nu weet weer beter was. En gaandeweg kwam er hoop en optimisme over het herstel.

Het mooie is, dat als je naar die niveaus stijgt, je het ook steeds meer in eigen hand gaat krijgen. Je kunt weer je eigen herstel en toekomst gaan vormgeven. Jammer is dat in onze maatschappij we niet altijd worden geholpen naar deze niveaus. Ik noemde al de overheid als het gaat om de pandemie (ik noem het pandemie, maar dat is het natuurlijk allang niet meer, als het dat al was). 

We zien het ook bij het bezoek aan de dokter, vooral veel specialisten. In plaats van dat ze je het gevoel geven dat je een zelfhelend wezen bent, dat je ongeacht je huidige klachten zult herstellen en je goed zult voelen, ga je in een mallemolen van onderzoeken tot er iets gevonden wordt en vervolgens ben je afhankelijk van hen of van medicatie. Of krijg je behandelingen waar je helemaal niet vrolijker of ‘beter’ van wordt. 

Ik had ook soortgelijke ervaringen met psychiatrie. Mensen hadden het moeilijk, ze werden bezocht door een psychiater (destijds van de SPD/RIAGG) en door de vragen die werden gesteld en de kennelijke ongeïnteresseerdheid omdat telkens dezelfde vragen werden gesteld, voelden de mensen zich alleen maar ellendiger en wilden die psychiaters niet meer zien. Logische reactie, onlogische behandeling.

De manier waarop een diagnose vaak wordt gebracht is op zich al de gezondheid ondermijnend. Het wordt ook wel het nocebo effect genoemd in tegenstelling tot placebo. Bij placebo is er een gunstig effect zonder dat het middel officieel werkzaam is; bij nocebo het omgekeerde: er is een negatief effect door bijvoorbeeld het doktersbezoek of de diagnose.

Eigenlijk zou elke hulpverlener moeten streven de client naar een hoger niveau op deze schaal te brengen, beseffende dat dat leidt naar een beter gezondheid en kans op heling. Het liefst zelfs - ongeacht de kwaal - naar het hoogste niveau. Dus niet de ernst en prognose beklemtonen, maar de emotionele staat verheffen. Dat de prioriteit laten zijn

Voor nu is de les dat we eigenlijk zoveel mogelijk moeten proberen in een gevoelstoestand te geraken die zo hoog mogelijk op de lijst staat. Als je merkt dat je je niet optimaal voelt, of niet lekker in je vel zit, probeer een gedachte te krijgen of creëren die maakt dat je hoger op de schaal komt. Als je dat lukt, wordt het een uitdaging dat telkens weer te doen. En je voelt dan dat je het deels zelf in de hand hebt. Je kunt je eigen stemming verbeteren. 

En omgekeerd kun je soms een ander helpen te klimmen op de schaal als het zo uitkomt. Je begrijpt nu misschien ook dat je niet van 22 naar 1 kunt in een keer. Soms zijn kleine stapjes al mooi als je laag zit. Als iemand in diepe jaloezie zit, is het bijvoorbeeld al mooi om frustratie (over iets anders) boven te krijgen! 

Uiteindelijk gaat het erom dat we zelf het heft in handen hebben door ons oké te voelen, door in een fijne staat te zijn. Liefde en blijheid zijn belangrijk, en beide factoren die we zelf kunnen bewerkstelligen als we eenmaal een beetje bovenin de schaal zitten. 

Het gaat dus om de kunst van het (bewust) klimmen……..

Wordt vervolgd.

Submit to FacebookSubmit to Google PlusSubmit to TwitterSubmit to LinkedIn

Deepak Chopra is iemand waar ik ook veel van leerde als het gaat om ‘scheppen’.

Zo vertelde hij ooit over de relatie tussen emoties en klachten. Emoties kunnen – zoals we al zagen – in staat zijn om het gezond blijven (door in contact te blijven met onze Bron) te verstoren. Emoties zorgen voor een blokkade in die verbinding. Wat bijzonder is, is dat het soort emoties ook nog in staat is een bepaalde ziekte te veroorzaken, zoals boosheid aan de lever gekoppeld is en verdriet aan de longen. Maar daar wil ik het niet over hebben.

Deepak vertelde jaren geleden over een patiënte die een ongeneeslijke tumor had in het halsgebied. Tijdens een workshop van hem waarbij het thema emoties en blokkades werd besproken, kwam ze er (zelf) achter wat die tumor betekende, of zou kunnen betekenen, wat de oorzaak ervan zou kunnen zijn.
Ze schreeuwde het uit (halsgebied is het gebied van het uiten, communiceren) van emotie, herkenning en opluchting het te ‘zien’. Binnen enkele weken was de tumor verdwenen om nooit meer terug te komen. Dat klinkt magisch, maar is het wellicht minder. Immers, als een klacht een symbool is voor wat er mis is, had ze het symbool begrepen. Bovendien had ze de ‘verbinding’ hersteld. En ze kon iets doen met de mogelijke oorzaak op emotioneel gebied.

De tumor was ook niet het gevolg van scheppen, maar juist van het gebrek aan scheppen. Het gebrek aan scheppen van gezondheid, van een gezonde continuïteit in het leven. Als we steeds verbonden zouden zijn, zou er vrijwel geen kans op ziekte zijn. Zo kan meditatie met een juiste intentie (een gedachte over wat je wilt) zorgen voor het scheppen van gezondheid, ook als dat er niet was.

Ik las vrijwel alle boeken van Deepak Chopra, misschien wel omdat hij zo mooi de link kon leggen tussen wetenschap en spiritualiteit. Ik ben opgegroeid als wetenschapper op de universiteit, maar gevoelsmatig voelde ik me ook aangetrokken tot spiritualiteit. Deepak was die verbinding, denk ik. 

Daarom las ik ook een boekje van hem over golven, waarbij ik met herhaaldelijk afvroeg waarom ik dat zou lezen. Golven lijkt me leuk omdat het buiten is en je veel beweegt, maar verder heb ik er niets mee, zeker geen ervaring. Er kwamen allerlei termen voorbij die kennelijk golftaal waren, maar me niets zeiden. Het duurde ook even voor ik begreep dat het eigenlijk niet over golven, maar over het leven ging.

Het kernthema: zie voor je wat je wilt bereiken als je begint met je poging. Heb altijd het einddoel in zicht. Later kwam ik datzelfde thema tegen bij Stephen Covey in zijn boek “De zeven eigenschappen van effectief leiderschap”: begin met het einddoel voor ogen!
Als je iets onderneemt, of doet, zie voor je wat je wilt bereiken en hou dat in je mind of houd dat voor ogen terwijl je verder gaat. Bij golven kwam dat erop neer dat je ziet hoe het balletje een mooie curve maakt naar het gaatje waarin het moet. En als je dat voor ogen hebt, en natuurlijk je juiste slag, dan pas moet je gaan slaan.

Het boekje staat overigens vol met dat soort metaforen. Want dat zijn het. Het zijn stuk voor stuk manieren om het leven te benaderen. Om het leven te benaderen op een manier die constructief is, die zin heeft, die maakt dat je zelf leiding hebt over wat er gebeurt. Die maakt dat je schept.

Een van de verhalen die ik nooit zal vergeten van Deepak is zijn verhaal over de effecten van pijnbestrijding. Hij leidt of leidde een centrum voor mensen met kanker. Die mensen leerden onder andere mediteren om hun klachten en ziekte te bestrijden. Vaak gebeurde het dat mensen echt heel veel beter gingen, zelfs pijnvrij waren. Maar dan moesten ze naar een controle van de reguliere geneeskunde, het ziekenhuis waardoor ze werden behandelend. Met artsen die niets begrepen van wat Deepak deed.

Dus werden er scans gemaakt. En de arts vroeg hoe het ging. Als mensen dan antwoordden van ‘goed, ik heb geen pijn en ik voel me goed’, kregen de meesten te horen “dat kan niet, het is onmogelijk dat je geen pijn hebt en dat je je goed voelt”.
Het gevolg? De meesten kwamen terug en hadden de volgende dag weer pijn en voelden zich beroerd. Het duurde dan weer weken voor ze terug waren op het niveau van voor het (reguliere) artsenbezoek. Ter aanvulling: Deepak is ook arts! En in het centrum zijn meerdere artsen, ze weten wat ze doen.

Dat doet me denken aan een familielid wat kanker had en op veel te jonge leeftijd te horen kreeg dat hij ongeneeslijk ziek was en naar huis mocht voor zijn laatste weken. Hij besloot dat anders te zien. En hoewel hij jaren later alsnog te vroeg is overleden, heeft hij jaren toegevoegd aan zijn leven door alles aan te pakken wat kon helpen, behalve de reguliere geneeskunde die hem al praktisch dood had verklaard.
Hij ging mediteren, Qigong doen, supplementen gebruiken, biologisch en gezond eten, liet zich energetisch behandelen, sloot zich af van mensen die doem-dachten, inclusief een groot deel van zijn familie (omdat die de artsen wilden geloven en vonden dat hij naar hen moest luisteren = doodgaan dus?). Maar het leverde hem dus een paar jaar langer met zij gezin op!

Mijn vriend die onlangs overleed, leefde ook langer dan de artsen hadden verwacht. Ook hij deed veel goeds. Hij ging gezonder leven, at vooral biologisch, deed intermitterend vasten (ook al was de regulier specialist daar minder enthousiast over), nam supplementen en homeopathische middelen, werkte aan zijn mindset.
Nadeel in dit geval was dat ze bekend waren met het kankercircuit en dus met de prognose van de diagnose en die was zondermeer heel slecht.

Dus er waren er ook artsen die keer op keer vroegen of ze het wel goed begrepen hadden, of ze wel beseften dat hij terminaal was. Ze waren bang dat ze het zouden ontkennen. En tegelijk probeerden zij zelf een positieve mindset te hebben, maar hoorde ik af en toe doorklinken dat ze wisten dat hij snel zou doodgaan. Het was dus dubbel. En achteraf jammer maar onvermijdelijk. Het laat zien hoe moeilijk het is om je af te sluiten van wat er verwacht wordt, of dat te negeren. Misschien is soms de diagnose wel het meest dodelijk.

Ik weet dat Dr. Pang Ming, de grondlegger van de Chi Neng Qigong, nooit wilde weten wat de diagnose was als mensen bij hem kwamen om te helen. Hij vond dat het weten van de diagnose een belemmering op de genezing zou zijn. Als je denkt dat de diagnose een vaststaand feit is, is daar bijna geen beweging meer in te krijgen. Hij ging liever uit van een situatie die energetisch verstoord was en die je kon herstellen. Een etiket maakte het voor hem moeilijker te genezen, want dan had hij al een beeld wat hij niet wilde hebben.

Hij wilde een beeld wat het einddoel was, namelijk een gezonde individu. Zoals Stephen Covey dat met leiderschap had. Maar als iemand anders al heeft bepaald wat het beeld is, is dat lastig. Je moet ervan uitgaan dat alles mogelijk is, zoals we weten dat in het kwantumveld, in de matrix, in de verbinding met de Bron, alle mogelijk is. Alle mogelijkheden aanwezig zijn.

En het verbinden met de Bron, met je ware zelf, met het Universum, met ‘God’, het is allemaal belangrijk om schepping toe te laten, om heling toe te laten.

Vertrouwen is daarbij belangrijk, net als overgave. Maar om te kunnen ontvangen is dus ook de staat zo belangrijk. Van dankbaarheid, liefde, respect, compassie.

Mensen die dat ondermijnen moet je uit de weg gaan. Misschien wel altijd, maar zeker als het heel belangrijk is, als je ziek bent en wilt herstellen, zeker als je kanker hebt en wilt herstellen. Mensen die je steeds bevestigen dat je dood gaat, helpen je niet langer te leven.

Aan de andere kant heb ik ook mensen gezien die elke strohalm aangrepen om langer te leven en daardoor langer leden (in mijn optiek, misschien ervoeren ze dat zelf anders). Ik denk dat het aan ieder van ons is om te beslissen wat te doen. Ik zag mensen die heel dapper besloten niet te laten behandelen om zo een menswaardig laatste stukje te hebben, en daar tegenover ook mensen die het niet konden accepteren en tot het bittere einde doorgingen met ziekmakende medicatie. Maar ja, dan hadden ze er alles aan gedaan…..

Ik weet niet wat wijsheid is. Dat weet je pas als je ervoor staat (En zelfs dan waarschijnlijk niet echt). Maar weet dat de mindset, wat je met je gedachten doet, wat je met je woorden doet, ongelooflijk krachtig is. Veel krachtiger dan het etiket van de specialist, en ook veel krachtiger dan de ervaringen van anderen.

Wat er ook gebeurt, zorg dat je ‘verbonden bent’, dat je geniet van de tijd die je hebt, dat je anderen respecteert, liefhebt, dat je dankbaarheid ervaart. Dat zijn de dingen die je tijd geven, die je vreugde geven, die maken dat je echt leeft.

En of je golft of niet, hou je einddoel in beeld. Weet waar je heen wilt.

Submit to FacebookSubmit to Google PlusSubmit to TwitterSubmit to LinkedIn