Blog Pak je Geluk
Een blog met een positieve inslag. Onderwerpen op het gebied van groei en ontwikkeling, van een beter en gelukkiger mens worden.
- Details
- Geschreven door Ed
Wil je gelijk of wil je geluk?
Misschien raar om deze vraag als 'hulpmiddel' hier neer te zetten. En toch, het is een vraag die op vele momenten én verhelderend kan zijn én onnodige problemen kan voorkomen.
Immers, wat willen we in dit leven? Willen we overal gelijk in hebben? Of willen we geluk kennen?
Overigens kunnen we nooit overal gelijk in hebben, we kunnen hoogstens proberen overal gelijk in te krijgen. Maar ook dat zal geen pad van succes zijn en op vele weerstanden stuiten die stuk voor stuk je gevoel van geluk kunnen vermorzelen.
Het is dus belangrijk een soort van balans te vinden. Een balans tussen wat voor jou zo belangrijk is te veranderen dat je er desnoods onenigheid met je naasten voor over hebt en het nastreven van geluk door sommige dingen (die je misschien wel zou willen veranderen) te laten voor wat ze zijn.
Wat hierbij kan helpen is je te realiseren dat jouw menig ook maar een mening is, en net als al die andere meningen gebaseerd op (in dit geval jouw) beperkte visie en kennis. En uiteraard denken we al te vaak dat die mening van ons de juiste is. Maar is dat zo? Wie zijn wij om dat te denken? 'God'? En waarom is het zo belangrijk om gelijk te krijgen? (nota bene in iets waar je misschien wel geen gelijk in hebt?). Waarom is het überhaupt belangrijk om een mening te hebben? Een mening is geen waarheid, het is jouw visie van de waarheid, die ook al voor iedereen een andere kleur heeft.
Heel veel mensen hebben heel veel meningen. En willen graag dat die gehoord wordt, en dat ernaar gehandeld wordt. Je kunt een willekeurige situatie uit het leven nemen en die situatie observeren. Bijvoorbeeld een ongeluk wat net is gebeurd, of een nieuwsitem, of een overtreding op een sportveld, of een reality-soap, of een ....noem maar op.
En luister eens naar wat verschillende mensen ervan zeggen.
Het nadeel van meningen is dat iedereen zijn mening heeft met zijn rugtas aan ervaringen, kennis, opvoeding, scholing, etc. Dus heeft iedereen andere weeggereedschappen en dus andere uitkomsten, dus andere meningen. We realiseren ons dat echter nauwelijks als we een discussie in gaan. Een discussie waarin we vrijwel altijd de ander van ons gelijk willen overtuigen. En als dat niet lukt, falen we eigenlijk. En als we falen, worden we meestal boos..........
Ik heb in mijn omgeving zoveel relaties kapot zien gaan doordat mensen te weinig naar elkaar luisteren en teveel mening hebben, teveel mening willen ventileren, teveel gelijk willen hebben. Met als gevolg ruzie, of op z'n minst heel veel wrevel en afstand in plaats van liefde en warmte. Het is zo jammer. En zo onnodig.
Vraag je - als je een discussie in gaat (of een brief schrijft, of een mening uit) - af wat het gevolg kan zijn van wat je gaat zeggen/schrijven en vraag je vervolgens af of het dat waard is. Of je die mensen van je wilt vervreemden die je aanvalt, of je er gelukkiger van wordt als je dat doet.
En ja, er zijn wel eens situaties waarin je het voor een ander opneemt en daardoor anderen benadeelt. Maar ook dan: hoe zeker ben je van jezelf, weet je zeker dat je gelijk hebt, en ben je bereid de ander op afstand te zetten, van je te vervreemden?
In het verleden heb ik het vaak opgenomen voor patiënten tegenover collega's als ik vond dat dat nodig was. Ik nam op de koop toe dat die collega's me niet meer aardig zouden vinden. Voor mij was het belang van mijn patiënten belangrijker. En het schiep alleen maar duidelijkheid, het was altijd in het voordeel van mijn patiënten en niet echt in mijn nadeel.
Als ik eerlijk ben, ben ik als het om mezelf gaat niet zo fel. Ik zal het eerder voor een ander opnemen en over mezelf de schouders optrekken. Niet omdat ik het niet waard ben, maar omdat ik dat kan doen, mijn schouders optrekken, het van me af schudden. Ik kan niet voor een ander die benadeeld wordt mijn schouders optrekken, daar help ik die ander niet mee. Dus neem ik het voor een ander op. Als die balans tussen geluk en gelijk niet uit evenwicht raakt............
Maar het wordt linker als het gaat om mensen die dichterbij staan. Dan wordt het belangrijk om je te realiseren dat jouw mening ook maar een mening is en dat het leven er een van een dag kan zijn. Morgen kan het leven over zijn. Dus voordat je een naaste van je vervreemdt door een handeling of discussie of brief, denk minstens 10 keer na. Het is onvoorstelbaar hoeveel pijn ik in mijn leven heb gezien bij mensen omdat ze zo nodig moesten zeggen wat ze vonden en daarmee relaties kapot maakten. Die soms door overlijden niet meer goed gemaakt konden worden.....
Of het nu om een echtelijke relatie, vriendschappen of familie gaat, wees op je hoede.
Ga je voor gelijk, of voor geluk?
En als je je een keer vergist, maak het dan zo snel mogelijk goed. Bied je excuses aan, laat die ander weten dat ook jij fouten kunt maken, dat het 't niet waard was. Dat je je mond had moeten houden. Dat je een fout hebt gemaakt. Dat de relatie met de ander belangrijker is dan jouw mening.
Juist het aanbieden van verontschuldigingen maakt iemand een groot mens. Zelfs als het misschien niet terecht is, maar wel een relatie kan redden.
Helaas is trots maar al te vaak datgene wat ervoor zorgt dat relaties toch kapot gaan, te trots om verontschuldiging aan te bieden. Want ik heb toch niets verkeerd gedaan? Ik heb alleen maar gezegd wat ik vond?
Misschien is dit wel een mooi voorbeeld van het slachtoffer spelen. Een relatie kapot maken omdat je zo nodig je mening moet zeggen, en vervolgens de handen in onschuld wassen en beweren dat je toch alleen maar hebt gezegd wat je vond. Een leider (en dat wil je eigenlijk toch zijn als je je mening wilt verkondigen? - hoewel een leider ook juist vaak z'n mond houdt omdat een leider meestal de consequenties inziet van wat ie doet) neemt de verantwoordelijkheid voor wat ie doet en wat ie heeft gedaan. Een leider erkent z'n fout, biedt z'n verontschuldiging aan, lijmt wat ie heeft gebroken. Niet passief, maar actief.
Bedenk dus als je met wie dan ook een gesprek aangaat: "Ga ik voor gelijk, of ga ik voor geluk"?
Het antwoord heeft consequenties waarnaar je je kunt gedragen..........
- Details
- Geschreven door Ed
We leven in een tijd waarin we elke dag opnieuw worden verrast met verandering.
Alles behalve saai.
Ik kan me als de dag van gisteren herinneren dat er bij ons aan de deur werd gebeld. Het ging om een buurvrouw in het pension naast ons. De oude dame die er woonde leek te hallucineren of zo. En ik was huisarts, dus was het logisch dat er bij ons werd aangebeld. En ik dus op onderzoek.
De oude dame hallucineerde helemaal niet. Ze had zelfs volkomen gelijk. Wat was er gebeurd?
Een maatschappelijk werker had bedacht dat het goed zou zijn voor deze dame om een telefoon te hebben. Nu had deze vrouw van ver over de tachtig helemaal geen technische apparatuur in huis, zelfs geen transistorradio, en ze kwam ook nooit buiten. Ze leefde in haar eigen ruimte en - ja, zelfs in haar eigen tijd misschien wel. Misschien had ze wel ooit van een telefoon gehoord, maar gehad of gebruikt nog nooit. Ze had ook geen familie meer, dus wie zou haar bellen en 
wie zou zij moeten bellen?
Let wel, ik heb het over de jaren tachtig, dus mobieltjes waren er sowieso nog niet, we hadden alleen van die grote meestal zwarte vaste toestellen met een draaischijf. En die was nu bij haar geïnstalleerd. En ongetwijfeld had iemand z'n best gedaan om haar uit te leggen hoe ze het moest gebruiken. Maar hoe gaat dat als iemand iets te zien krijgt waarvan ie geen idee heeft dat het überhaupt kan bestaan?
En nu had ze de moed bijeen geraapt om het ding beet te pakken. Ze had de hoorn van de haak gehaald, zoals dat heette in die tijd. Maar toen gebeurde datgene waarom ze naar de deur was gegaan en om hulp stond te roepen: er zat iets in die hoorn. Iemand die het moeilijk leek te hebben of zo. Of misschien wel iemand die ongewenst bij haar binnen kwam en tuut-tuut-tuut-tuut bleef zeggen.
Het beste mensje was helemaal over de rooie..........
Teveel verandering kan dit soort verschijnselen oproepen. Verandering is inderdaad niet saai.
Maar voor menigeen iets te veel van het goede.
Die voortdurende en nooit aflatende verandering van alle mogelijke zaken om ons heen vereist nogal iets van ons. Namelijk dat we flexibel zijn, dat we ons aanpassen.
Aanpassen aan een nieuwe situatie. Aanpassen aan nieuwe maatschappelijke regels. Aanpassen aan andere personen, ander werk, ander inkomen, andere technieken, andere mogelijkheden, andere.....ga maar door.
Toch is het de enige manier van overleven. Bamboe overleeft doordat het heel buigzaam is en met de wind kan meebuigen. Zou bamboe dat niet doen, zou het telkens knappen. Vogels trekken naar het zuiden of noorden - afhankelijk van het seizoen (of liever de temperatuur, het weer) - om te overleven. En als het langer warm is, gaan ze ook later. Veel vluchtelingen, waar velen van ons het moeilijk mee hebben, vluchten eveneens om te overleven. Andere dieren veranderen van kleur om niet op te vallen en niet gepakt te worden door andere - vijandige - beesten.
Als we een beetje soepel en prettig willen leven in deze tijd, moeten we er van doordrongen zijn dat er continu veranderingen zullen zijn en dat verzet ertegen sowieso averechts werkt. Natuurlijk moeten we ons verstand blijven gebruiken en wantoestanden aan de kaak stellen. Maar verzet tegen de veranderingen op zich is als die boom die geen centimeter wenst te wijken, niet meegaat met de wind, en dus uiteindelijk knapt. Dood gaat.
Dat maakt dat het de kunst is om af en toe je schouders op te halen over dingen waar je het niet mee eens bent en door te gaan. Mee met de stroom, mee met de wind.
Het betekent ook dat er aan onze overtuigingen wordt gemorreld. Het betekent dat je af en toe eens zou moeten kijken of je overtuigingen nog wel "up to date" zijn. Overtuigingen (veranderen).
Het betekent misschien zelfs wel dat je af en toe eens naar je normen en waarden systeem moet kijken of daar iets kan worden aangepast. Waarden.
Of misschien juist dat je moet kijken of je wel naar je kernwaarden leeft en oordeelt. Of je er wel echt naar handelt.
Het is voor vrijwel iedereen een lastige tijd, waarin veel wordt gevraagd. Aanpassen betekent vaak het oude loslaten en nieuwe vreemde dingen aanvaarden. En juist waar het zo lekker zou zijn even het oude vast te houden en te koesteren, is dat er nu juist niet bij. Veranderen, aanpassen, wennen, corrigeren, en ga zo maar door. Het kost energie. Soms veel energie. En nog veel meer energie als we ons er tegen verzetten!
Het kan zelfs groepen mensen tegen elkaar opzetten. Dat zien we nu bij de discussies over vluchtelingen.
Het is aan ons om een balans te vinden tussen acceptatie van de veranderingen enerzijds en ons niet een weerloze speelbal voelen anderzijds.
Zorg daarbij dat je in elk geval bij jezelf blijft, contact met jezelf en je hart blijft houden. Blijf liefde voelen, naar jezelf en je medemens. Wordt geen rots, geen egoïst, geen starre boom. Dan hou je het niet vol.
Er wordt van ons gevraagd ons voortdurend aan te passen, om bamboe te zijn, soms kameleon, en soms zelfs trekvogel.........mee met de flow of de wind. Al naar gelang wat beter voor ons is.
- Details
- Geschreven door Ed
Steeds vaker zie ik mensen in deze wereld hun best doen zichzelf voorbij te lopen.
Ik kan al bijna voorspellen dat ze op een afgrond af lopen, waar ze het bordje 'burn out' tegenkomen.
Ik zie het, ik voel het, ik hoor het, ik proef en ruik het bijna.
En het is zo jammer. Want het zijn vaak fijne mensen, die je dat helemaal niet gunt.
Maar het is ook zo logisch.
We leven in een wereld waarin voortdurende verandering het enige constante is. En onze leiders - die zou je denken voor wat stabiliteit zouden moeten zorgen - doen daar nog eens schepjes bovenop.
Daarnaast worden we bijna letterlijk doodgeknuppeld met informatie. Vooral veel nutteloze en tijdrovende informatie.
En we moeten vele sociale contacten onderhouden, anders tellen we niet mee. Sommigen hebben wel duizend vrienden via faceboek of twitter, of..........hoe het allemaal ook mag heten.
Bovendien is het tegenwoordig minder belangrijk om een goed mens met gezond verstand te zijn dan het is om papiertjes te hebben. Dus moet iedereen die iets wil bereiken of een baan wil hebben of veilig stellen studeren. Om papiertjes te halen, met POP's en PAP's en dat soort knap bedachte ergernissen voor de student.
De wereld is veeleisend voor wie nu leeft. Op vele fronten.
Er is steeds minder tijd om te leven tussen al het rennen en alle verplichtingen (die we overigens grotendeels onszelf opleggen!).
En als we dan even tijd hebben, kiezen we ook nog iets wat we ontspanning noemen, maar in feite een andere manier is om van onszelf weg te rennen. Zoals fitness en fanatieke sporten en inspanningen. Want dat is zo goed voor de ontspanning (?). Met een koptelefoon op, harde muziek en stevig inspannen. Een betere manier om weer van jezelf weg te lopen is er bijna niet.
Onderzoek wijst uit, maar als je het uitprobeert zul je het ook al snel zelf ervaren, dat het belangrijk is om af en toe even uit de hectiek te stappen en verbinding met jezelf te maken. Even contact te maken met jezelf, even stil te staan bij jezelf.
En dan heb ik het niet eens over iets als mediteren, wat natuurlijk ook al lang bewezen fantastisch positief werkt op onze gezondheid. Nee, ik heb het letterlijk over momenten, tellen, secondes.
Het lijkt te gaan om het doorbreken van het bombardement van informatie en het continue tegen onszelf ratelen in ons brein (wat ook informatie is).
24 uur per dag - want het gaat 's nachts gewoon door - staat er als het ware een radio aan in ons hoofd. Een radio die ons eigenlijk afsluit van het contact met onszelf, met ons eigen Zelf.
Door een aantal keren per dag die radio een paar seconden uit te zetten, krijgen we weer contact met onszelf. Die paar tellen per etmaal zorgen dat er meer rust komt in ons systeem, in ons lichaam, in onze geest.
Hoe raar het ook mag klinken, het werkt zo.
De Chinese CNQ leraar Li Hongshi vertelde het als metafoor als volgt: al die gedachten en informatie kun je je voorstellen als een grijze wolk boven je (of in je hoofd). Daardoor kan de zon je niet bereiken, die wordt tegengehouden door die wolk. Door die wolk af en toe weg te halen, kunnen zonnestralen je weer bereiken. En aangezien we de zon nodig hebben, is dat essentieel. Tijdens het beoefenen van de Chi Neng Qigong halen we die wolk - die gedachten - zelfs helemaal weg, en staan we in verbinding met onszelf en het universum.
Maar enkele tellen zijn ook al heel waardevol. Je kunt dat doen door je even op je lichaam te richten. Even je rug voelen tegen de rugleuning, even je aandacht naar je voeten op de grond of in je schoenen, even een keer bewust inademen en uitademen. En je billen voelen op de stoel. Dat volstaat.
Als je dat een aantal keren per dag doet, doorbreek je die 24-uurs radio, en ontstaat er vanzelf wat meer rust in je leven.
Het maakt dat je je realiseert dat je leeft en dat je je iets bewuster bent van wat je aan het doen bent. Niet alleen maar als een rat in de ratrace rennen, maar als mens aanwezig zijn.
Als je dat doet, is de kans dat je op een afgrond afrent een stuk kleiner.
Al dat rennen in onze maatschappij leidt tot een soort van tunnelvisie, waardoor we enerzijds één kant op rennen (door die tunnel naar de afgrond), maar anderzijds die hele afgrond niet zien. Tot het te laat is. Door af en toe een paar tellen te stoppen met rennen, gaan we ons realiseren wat we aan het doen zijn en maken we weer contact met onszelf, met ons hart, met onze inborst. En daar zit het echte 'verstand'.
Pagina 16 van 16
-
Nieuwste blog
- Blog Pak je Geluk