Blog Pak je Geluk
Een blog met een positieve inslag. Onderwerpen op het gebied van groei en ontwikkeling, van een beter en gelukkiger mens worden.
- Details
- Geschreven door Ed
We leven in een tijd waarin we elke dag opnieuw worden verrast met verandering.
Alles behalve saai.
Ik kan me als de dag van gisteren herinneren dat er bij ons aan de deur werd gebeld. Het ging om een buurvrouw in het pension naast ons. De oude dame die er woonde leek te hallucineren of zo. En ik was huisarts, dus was het logisch dat er bij ons werd aangebeld. En ik dus op onderzoek.
De oude dame hallucineerde helemaal niet. Ze had zelfs volkomen gelijk. Wat was er gebeurd?
Een maatschappelijk werker had bedacht dat het goed zou zijn voor deze dame om een telefoon te hebben. Nu had deze vrouw van ver over de tachtig helemaal geen technische apparatuur in huis, zelfs geen transistorradio, en ze kwam ook nooit buiten. Ze leefde in haar eigen ruimte en - ja, zelfs in haar eigen tijd misschien wel. Misschien had ze wel ooit van een telefoon gehoord, maar gehad of gebruikt nog nooit. Ze had ook geen familie meer, dus wie zou haar bellen en 
wie zou zij moeten bellen?
Let wel, ik heb het over de jaren tachtig, dus mobieltjes waren er sowieso nog niet, we hadden alleen van die grote meestal zwarte vaste toestellen met een draaischijf. En die was nu bij haar geïnstalleerd. En ongetwijfeld had iemand z'n best gedaan om haar uit te leggen hoe ze het moest gebruiken. Maar hoe gaat dat als iemand iets te zien krijgt waarvan ie geen idee heeft dat het überhaupt kan bestaan?
En nu had ze de moed bijeen geraapt om het ding beet te pakken. Ze had de hoorn van de haak gehaald, zoals dat heette in die tijd. Maar toen gebeurde datgene waarom ze naar de deur was gegaan en om hulp stond te roepen: er zat iets in die hoorn. Iemand die het moeilijk leek te hebben of zo. Of misschien wel iemand die ongewenst bij haar binnen kwam en tuut-tuut-tuut-tuut bleef zeggen.
Het beste mensje was helemaal over de rooie..........
Teveel verandering kan dit soort verschijnselen oproepen. Verandering is inderdaad niet saai.
Maar voor menigeen iets te veel van het goede.
Die voortdurende en nooit aflatende verandering van alle mogelijke zaken om ons heen vereist nogal iets van ons. Namelijk dat we flexibel zijn, dat we ons aanpassen.
Aanpassen aan een nieuwe situatie. Aanpassen aan nieuwe maatschappelijke regels. Aanpassen aan andere personen, ander werk, ander inkomen, andere technieken, andere mogelijkheden, andere.....ga maar door.
Toch is het de enige manier van overleven. Bamboe overleeft doordat het heel buigzaam is en met de wind kan meebuigen. Zou bamboe dat niet doen, zou het telkens knappen. Vogels trekken naar het zuiden of noorden - afhankelijk van het seizoen (of liever de temperatuur, het weer) - om te overleven. En als het langer warm is, gaan ze ook later. Veel vluchtelingen, waar velen van ons het moeilijk mee hebben, vluchten eveneens om te overleven. Andere dieren veranderen van kleur om niet op te vallen en niet gepakt te worden door andere - vijandige - beesten.
Als we een beetje soepel en prettig willen leven in deze tijd, moeten we er van doordrongen zijn dat er continu veranderingen zullen zijn en dat verzet ertegen sowieso averechts werkt. Natuurlijk moeten we ons verstand blijven gebruiken en wantoestanden aan de kaak stellen. Maar verzet tegen de veranderingen op zich is als die boom die geen centimeter wenst te wijken, niet meegaat met de wind, en dus uiteindelijk knapt. Dood gaat.
Dat maakt dat het de kunst is om af en toe je schouders op te halen over dingen waar je het niet mee eens bent en door te gaan. Mee met de stroom, mee met de wind.
Het betekent ook dat er aan onze overtuigingen wordt gemorreld. Het betekent dat je af en toe eens zou moeten kijken of je overtuigingen nog wel "up to date" zijn. Overtuigingen (veranderen).
Het betekent misschien zelfs wel dat je af en toe eens naar je normen en waarden systeem moet kijken of daar iets kan worden aangepast. Waarden.
Of misschien juist dat je moet kijken of je wel naar je kernwaarden leeft en oordeelt. Of je er wel echt naar handelt.
Het is voor vrijwel iedereen een lastige tijd, waarin veel wordt gevraagd. Aanpassen betekent vaak het oude loslaten en nieuwe vreemde dingen aanvaarden. En juist waar het zo lekker zou zijn even het oude vast te houden en te koesteren, is dat er nu juist niet bij. Veranderen, aanpassen, wennen, corrigeren, en ga zo maar door. Het kost energie. Soms veel energie. En nog veel meer energie als we ons er tegen verzetten!
Het kan zelfs groepen mensen tegen elkaar opzetten. Dat zien we nu bij de discussies over vluchtelingen.
Het is aan ons om een balans te vinden tussen acceptatie van de veranderingen enerzijds en ons niet een weerloze speelbal voelen anderzijds.
Zorg daarbij dat je in elk geval bij jezelf blijft, contact met jezelf en je hart blijft houden. Blijf liefde voelen, naar jezelf en je medemens. Wordt geen rots, geen egoïst, geen starre boom. Dan hou je het niet vol.
Er wordt van ons gevraagd ons voortdurend aan te passen, om bamboe te zijn, soms kameleon, en soms zelfs trekvogel.........mee met de flow of de wind. Al naar gelang wat beter voor ons is.
- Details
- Geschreven door Ed
Steeds vaker zie ik mensen in deze wereld hun best doen zichzelf voorbij te lopen.
Ik kan al bijna voorspellen dat ze op een afgrond af lopen, waar ze het bordje 'burn out' tegenkomen.
Ik zie het, ik voel het, ik hoor het, ik proef en ruik het bijna.
En het is zo jammer. Want het zijn vaak fijne mensen, die je dat helemaal niet gunt.
Maar het is ook zo logisch.
We leven in een wereld waarin voortdurende verandering het enige constante is. En onze leiders - die zou je denken voor wat stabiliteit zouden moeten zorgen - doen daar nog eens schepjes bovenop.
Daarnaast worden we bijna letterlijk doodgeknuppeld met informatie. Vooral veel nutteloze en tijdrovende informatie.
En we moeten vele sociale contacten onderhouden, anders tellen we niet mee. Sommigen hebben wel duizend vrienden via faceboek of twitter, of..........hoe het allemaal ook mag heten.
Bovendien is het tegenwoordig minder belangrijk om een goed mens met gezond verstand te zijn dan het is om papiertjes te hebben. Dus moet iedereen die iets wil bereiken of een baan wil hebben of veilig stellen studeren. Om papiertjes te halen, met POP's en PAP's en dat soort knap bedachte ergernissen voor de student.
De wereld is veeleisend voor wie nu leeft. Op vele fronten.
Er is steeds minder tijd om te leven tussen al het rennen en alle verplichtingen (die we overigens grotendeels onszelf opleggen!).
En als we dan even tijd hebben, kiezen we ook nog iets wat we ontspanning noemen, maar in feite een andere manier is om van onszelf weg te rennen. Zoals fitness en fanatieke sporten en inspanningen. Want dat is zo goed voor de ontspanning (?). Met een koptelefoon op, harde muziek en stevig inspannen. Een betere manier om weer van jezelf weg te lopen is er bijna niet.
Onderzoek wijst uit, maar als je het uitprobeert zul je het ook al snel zelf ervaren, dat het belangrijk is om af en toe even uit de hectiek te stappen en verbinding met jezelf te maken. Even contact te maken met jezelf, even stil te staan bij jezelf.
En dan heb ik het niet eens over iets als mediteren, wat natuurlijk ook al lang bewezen fantastisch positief werkt op onze gezondheid. Nee, ik heb het letterlijk over momenten, tellen, secondes.
Het lijkt te gaan om het doorbreken van het bombardement van informatie en het continue tegen onszelf ratelen in ons brein (wat ook informatie is).
24 uur per dag - want het gaat 's nachts gewoon door - staat er als het ware een radio aan in ons hoofd. Een radio die ons eigenlijk afsluit van het contact met onszelf, met ons eigen Zelf.
Door een aantal keren per dag die radio een paar seconden uit te zetten, krijgen we weer contact met onszelf. Die paar tellen per etmaal zorgen dat er meer rust komt in ons systeem, in ons lichaam, in onze geest.
Hoe raar het ook mag klinken, het werkt zo.
De Chinese CNQ leraar Li Hongshi vertelde het als metafoor als volgt: al die gedachten en informatie kun je je voorstellen als een grijze wolk boven je (of in je hoofd). Daardoor kan de zon je niet bereiken, die wordt tegengehouden door die wolk. Door die wolk af en toe weg te halen, kunnen zonnestralen je weer bereiken. En aangezien we de zon nodig hebben, is dat essentieel. Tijdens het beoefenen van de Chi Neng Qigong halen we die wolk - die gedachten - zelfs helemaal weg, en staan we in verbinding met onszelf en het universum.
Maar enkele tellen zijn ook al heel waardevol. Je kunt dat doen door je even op je lichaam te richten. Even je rug voelen tegen de rugleuning, even je aandacht naar je voeten op de grond of in je schoenen, even een keer bewust inademen en uitademen. En je billen voelen op de stoel. Dat volstaat.
Als je dat een aantal keren per dag doet, doorbreek je die 24-uurs radio, en ontstaat er vanzelf wat meer rust in je leven.
Het maakt dat je je realiseert dat je leeft en dat je je iets bewuster bent van wat je aan het doen bent. Niet alleen maar als een rat in de ratrace rennen, maar als mens aanwezig zijn.
Als je dat doet, is de kans dat je op een afgrond afrent een stuk kleiner.
Al dat rennen in onze maatschappij leidt tot een soort van tunnelvisie, waardoor we enerzijds één kant op rennen (door die tunnel naar de afgrond), maar anderzijds die hele afgrond niet zien. Tot het te laat is. Door af en toe een paar tellen te stoppen met rennen, gaan we ons realiseren wat we aan het doen zijn en maken we weer contact met onszelf, met ons hart, met onze inborst. En daar zit het echte 'verstand'.
Pagina 17 van 17
-
Nieuwste blog
- Blog Pak je Geluk