Een interessant gegeven is dat al het gepraat over nepnieuws ongeveer het grootste nepnieuws is.

Op een site als NU.nl is het niet alleen zo dat ze via zogenaamd fact-checken doen alsof ze controleren of iets wel klopt (met een vraag voorgelegd aan één zogenaamde deskundige), maar tegenwoordig ook ‘simpel uitleggen’ wat iets in het nieuws betekent.
Over vaccins, over de soap rond Messi, over wat dan ook. Heerlijk – voor sommigen – dat je niet zelf hoeft na te denken. 
Maar........is het wel zo nuttig dat ons wordt voorgekauwd wat wij moeten vinden? 

Toen ik begon met studeren en reizend student was, tussen Rotterdam en Leiden – ik woonde bij mijn grootouders in Rotterdam vanwege de verbindingen en studeerde in Leiden – wilde ik in de trein graag een krant lezen. En er bleven er altijd veel liggen van andere passagiers, dus keuze zat. En 's ochtends weer andere dan 's avonds. Ik was nieuwsgierig, dus las veel.

(We waren in die tijd nog niet zo vies van elkaar als we nu zijn gemaakt, dus zo’n krant waar een ander met z’n handen aan had gezeten en bacteriën op had achtergelaten, was nog geen punt).

Wat mij al snel opviel was dat er kranten waren waarbij je moest nadenken bij wat ze schreven, en kranten waarbij je alles als het ware voorgekauwd kreeg zodat je niet zelf hoefde te denken. Er waren kranten die informatie gaven waar je zelf je conclusies uit kon trekken en kranten die – zoals gezegd – al de mening gaven die jij volgens hen moest hebben.

De Telegraaf behoorde zeker tot die laatste categorie, kranten als de Volkskrant en de NRC (destijds in elk geval nog) niet. Natuurlijk dacht ik daarover na. Zeker omdat de Telegraaf de meest gelezen krant was. Ik was jong, onderzoekend, en een beetje eigenwijs. 

Het was voor veel mensen waarschijnlijk lekker om ’s ochtends je krantje te kunnen lezen en jezelf niet echt te vermoeien met nadenken over wat er geschreven was. Over wat het betekende, wat je ermee moest. Heerlijk dat de krant zelf al zorgde dat je niet hoefde na te denken.

Bovendien hoorde ik mensen die de NRC of de Volkskrant probeerden te lezen soms klagen over hoe moeilijk die kranten te lezen waren. Je moest nadenken terwijl je las.

Net als mensen verschillende soorten boeken kiezen op grond van hun vermogen te lezen, zal dat ook met kranten zo zijn. En aangezien de meerderheid van de mensen nauwelijks boeken leest (ik kon het ook niet geloven toen ik het las), is een krant die alles voorkauwt en simpele teksten gebruikt dan ideaal.
Voor het lezen tenminste, niet voor de ontwikkeling en niet voor het bevorderen van zelfstandig denken en onafhankelijke meningsvorming.

Persoonlijk ergerde ik me zodanig aan de Telegraaf dat ik besloot die krant nooit meer te lezen. Ik wenste niet als dom gepeupel te worden behandeld, als persoon die niet in staat was zelf te denken. Ik vond het minachtend naar de mensen, naar de lezers. Net als de schreeuwende koppen me irriteerden. Al die meningen (en die had ik natuurlijk niet).

Maar tijden veranderen. Na al die jaren lees je nu in kranten vooral wat ze willen dat je ziet en weet. Er zijn een paar grote persbureaus die sorteren wat er aan nieuws naar buiten wordt gebracht en dat wordt in de kranten vermeld.
Eigenlijk zijn ze allemaal een soort Telegraaf geworden. Soms met wat eigen interesses zoals de Trouw, maar als het om het echte nieuws gaat is het een pot nat geworden. Vaak zelfs letterlijk dezelfde teksten. Geselecteerd voor ons uitgezocht nieuws. En veelal vooral negatief nieuws. Angst-producerend nieuws. 

Van hogerhand wordt bepaald wat wij wel en niet mogen weten. Iets wat sinds ‘Corona’ helaas bij alle mainstream media (inclusief de social media) geldt.

We krijgen niet het nieuws, maar het nieuws wat ze ons willen geven, wat ook deels nog eens niet waar is. Verhalen over de veiligheid van het vaccin die gelogen zijn, over de effectiviteit van het vaccin, over de noodzaak tot vaccinatie, over nog veel meer.
En veel nieuws wordt ons onthouden, zoals over de grootte van de internationaal grote demonstraties (zelfs die in eigen land) tegen maatregelen en gedwongen vaccins, en alle wetenschappers die met risico op carrière- of baanverlies waarschuwen voor de gevaren.
Er wordt ons veel meer onthouden, maar het gaat te ver daar nu over te schrijven.
Een soort nepnieuws dus eigenlijk.

En juist die mainstream media vertellen ons dat er veel nepnieuws in omloop is en bestempelen ander nieuws – wat zij ons niet willen laten weten – wat belangrijk is voor onze meningsvorming en dus onze keuzes, als nepnieuws.

Ik vroeg me onlangs af hoeveel geld er nodig zou zijn om leiders te bewegen tot het promoten van bijvoorbeeld vaccins. Hoeveel geld er nodig zou zijn om de media – voor zover al niet in handen van BigPharma – te laten schrijven wat jij wilt. Hoeveel geld er nodig zou zijn om leiders achter je karretje te spannen. Hoeveel duizenden of miljoenen euro’s het zou kosten. BigPharma verzuipt in het geld, dus geld is geen punt voor die ‘club’. 

Maar, bedacht ik me, huisartsen schreven (ik spreek even in de verleden tijd omdat ik al een poos geen huisarts meer ben en me niet meer in die wereld begeef) al de medicatie van een firma voor als ze een notitieblokje kregen. Voor menigeen was een notitieblok gepaard met een vriendelijke artsenbezoeker voldoende om ze over de streep te trekken.

En wij gewone mensen? Er wordt een experiment aangeboden met mogelijke vergaande en zeer kwalijke bijwerkingen op termijn (al vermeldde het ‘nep'nieuws van de mainstream media daar zo min mogelijk over), en ‘we’ pakken het met twee handen aan omdat we dan naar een festival mogen, of zonder al te moeilijk gedoe op vakantie kunnen, of omdat we er dan ‘bij’ horen.

Er is kennelijk niet zoveel nodig om mensen te bewegen dingen te laten doen die hun gezonde verstand hen eigenlijk zou moeten ontraden. Die de integriteit en oprechtheid naar onszelf ondermijnt en ons beslissingen doet nemen die eigenlijk niet juist zijn.

Daarbij komt dat we kennelijk niet doordrongen zijn van de eenheid van geest en lichaam. Onze geest wil op vakantie, wil naar een feestje, en we vergeten dat ons lichaam daar de dupe van kan worden. Maar ach, de geest beslist voor zichzelf........

Anthony Robbins had het vaak over het pijn-plezier principe. We kiezen vaak voor het snelle plezier op korte termijn, ook als het daarna over is. En we gaan plezier op iets langere termijn uit de weg als we er enige pijn voor moeten lijden, als we er wat meer moeite voor moeten doen, als we ons er nu iets voor moeten ontzeggen. Hoe bewuster we zijn, hoe meer we de keuzes andersom kunnen maken, maar op de automatische piloot kiezen we voor plezier en mijden elke pijn.

We kiezen in het algemeen voor gemak in plaats van voor eerst even de schouders eronder zetten en daarna (nog) meer gemak hebben.

Zo ook in het (na)denken. Dat was misschien ook wel de reden dat de Telegraaf de meest gelezen krant was (en wellicht nog is).

Want als je informatie krijgt en zelf daaruit je conclusie moet trekken – als je daartoe de behoefde al voelt, ik had dat vaak niet eens – is die conclusie nogal eens anders dan de door-een-ander-voor-jou-voorgekauwde.

Dat is mogelijk ook de verklaring – de gemakzucht, het vertrouwen op hen die het voor je voorkauwen – waarom het nepnieuws van de mainstream media en de social media door de meeste mensen gewoon wordt geaccepteerd en dat wat zij als nepnieuws benoemen ook als nepnieuws wordt gezien. Waardoor mensen door dik en dun geloven en verdedigen wat de mainstream vertelt. 

Ook al omdat het zo’n groot machtsblok is. De hele BigTech doet mee. Alle overheden doen mee. Vrijwel alle media. En zelfs het feit dat BigPharma zich verrijkt over de ruggen van de hele wereldbevolking (maar ach, het was nooit anders), zelfs met de middelen die de bijwerkingen van de vaccins moeten bestrijden, heeft daar geen invloed op. Immers, als je gelooft dat die blokken samenwerken vanwege wederzijdse belangen, ben je dan niet een complotdenker? En is dat niet een vies woord? 

Ik wilde nooit dat dingen me voorgekauwd werden, ik wilde zelf na blijven denken. Ik wilde informatie en daaruit mijn conclusies trekken. Daarom zorg ik ook voor die informatie en lees ik de waarschuwingen van de echte specialisten en experts, zoals de uitvinder ven de CPR test en de ontdekker van het mRNA-vaccin (toch niet de eerste de besten in dit geval). Daarom kijk ik naar video’s van dit soort mensen, mensen die ons willen waarschuwen. En kijk ik regelmatig naar blckbx, de nieuwe wereld en andere mediakanalen. Niet te veel, want ik wil mijn positieve mindset en optimisme behouden, maar wel voldoende om nepnieuws van nepnieuws te kunnen scheiden.

En ik geef toe dat het me soms meer energie kost dan ik zou willen, dat ik er niet altijd vrolijk van wordt, dat het me regelmatig uit mijn ‘optimale staat’ haalt. Maar het maakt ook dat ik me geen slaaf van de mainstream beweging voel, dat ik integer en oprecht naar mezelf kan zijn. Dat mijn geest mijn lichaam en mijn lichaam mijn geest respecteert en waardeert.

Maar misschien is dat ook wel nepnieuws.

Elke ziel ervaart de wereld en de gebeurtenissen in de wereld anders, en leert er als het goed is van. En ieder doet het op de eigen manier. Bewust of op de automatische piloot.